Wyrób lub posiadanie broni palnej bez zezwolenia art. 263 k.k.

przez
5/5 - (1 vote)

Art. 263 § 1. Kto bez wymaganego zezwolenia wyrabia broń palną albo amunicję lub nią handluje, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 2. Kto bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub amunicję, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.

§ 3. Kto, mając zezwolenie na posiadanie broni palnej lub amunicji, udostępnia lub przekazuje ją osobie nieuprawnionej, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 4. Kto nieumyślnie powoduje utratę broni palnej lub amunicji, która zgodnie z prawem pozostaje w dyspozycji, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

Broń palną – kodeks nie podaje jej definicji; w myśl ustawy z 31 stycznia 1961 r. O broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą o broni – może to być broń palna typu wojskowego, broń krótka, myśliwska i sportowa (kulowa lub śrutowa), a także rakietnica. Nie jest natomiast palną broń gazowa.

Warunki, którym musi odpowiadać broń, aby mogła być uznana za palną, jak też jej elementy składowe – określa powołana w tezie 1 ustawa o broni. Nieznaczne, dające się usunąć usterki nie pozbawiają broni tej cechy; decydującym kryterium jest możność wystrzelenia z niej.

Przestępstwo z tego przepisu polega na wyrabianiu lub posiadaniu broni palnej lub amunicji albo handlowaniu nią bez zezwolenia – tego ostatniego nie wymaga jedynie posiadanie broni muzealnej, tj. wyprodukowanej przed 1850 rokiem. Warunki udzielania zezwoleń oraz uprawnione do tego organy określa ustawa o broni.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy, przywołanej w tezie 1, oraz rozporządzeń Ministra Spraw Wewnętrznych z 29 października 1990 r. (Dz. U. Nr 76, poz. 451-453 ze zm.) wolno posiadać broń palną tylko na podstawie pozwolenia komendanta wojewódzkiego Policji.

Karalność posiadania broni palnej i amunicji bez zezwolenia nie jest zależna ani od czasu jej posiadania, ani od tytułu własności. Karalne jest każde jej posiadanie bez wymaganego zezwolenia.

Spenalizowano zarówno posiadanie wykonywane bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innej osoby, np. w postaci zgody na umieszczenie jej na własnej posesji.

Pozostaje sporne w doktrynie, czy zabór, którego następstwem jest posiadanie broni, stanowi jedno czy dwa przestępstwa. Przeważa pogląd (podzielany w praktyce), że czyny te są dwoma odrębnymi przestępstwami pozostającymi w zbiegu realnym.

Podsianie bez zezwolenia wiatrówki jest wykroczeniem określonym w art. 27 ustawy o broni. Posiadanie bez zezwolenia broni gazowej stanowi wykroczenie.

Posiadanie broni palnej lub amunicji w rozumieniu tego przepisu jest – według SN – każde władanie nimi, jeżeli tylko towarzyszy sprawcy taki zamiar, nawet bez chęci zatrzymania tych rzeczy na własność.

Przestępstwo przewidziane w art. 263 we wskazanej wyżej postaci jest przestępstwem trwałym, polegającym na utrzymaniu określonego stanu bezprawnego, który rozpoczyna się z chwilą wejścia w posiadanie broni palnej lub amunicji bez wymaganego zezwolenia, a kończy w momencie przekazania tych rzeczy organom ścigania albo innej osobie do całkowitej dyspozycji, bądź też nieodwracalnego ich zniszczenia lub porzucenia.

Łagodniejszą postacią naruszenia przepisów dotyczących broni palnej lub amunicji jest udostępnienie lub przekazanie ich osobie nieuprawnionej, tj. nie mającej na ich posiadanie zezwolenia, które sprawca legalnie posiada, czy np. osobie niepełnoletniej.

Określony w § 4 nowy typ przestępstwa polega na nieumyślnym spowodowaniu utraty broni palnej lub amunicji, które zgodnie z prawem, pozostawały w jego dyspozycji. Powoduje utratę – pozostawia np. w środku lokomocji, gubi.

Przesyłanie na koszt klienta nie zamówionych towarów – aspekty prawne

przez
5/5 - (1 vote)

Przesyłanie na koszt klienta towarów niezamówionych na kego adres domowy (czy adres zakładu pracy) stanowi niedozwoloną ingerencję w sferę prywatności poprzez naruszenie prawa adresata do „miru domowego” i nietykalności mieszkania.[1]

Ewa Nowińska spostrzega, iż ta forma nieuczciwej konkurencji polega na stworzeniu sytuacji, w której adresat poddany zostaje określonemu przymusowi, który może polegać na:[2]

  • ponoszeniu przez niego trudów lub kosztów odesłania przesyłki,
  • wywołaniu u niego przekonania, iż towar zobowiązany jest przyjąć i zań zapłacić.

Jak podkreśla Ryszard Skubisz – nieuczciwości tego zachowania nie zmienia fakt dołączenia do przesyłki informacji, iż adresat może ją odesłać wysyłającemu na jego koszt [3].

Należy nadmienić, iż regulacja polskiej ustawy w pełni odpowiada dyrektywie Parlamentu i Rady UE nr 97/7AVE z 20.5.1997 r. o ochronie konsumentów w umowach zawieranych na odległość110. „Zawiera ona zakaz stosowania techniki promocyjnej polegającej na dostarczaniu za opłatą nie zamówionego towaru lub usługi (pkt 16 preambuły oraz art. 8 a linea 1). Dyrektywa przyjmuje, że w przypadku dostaw nie zamówionych konsument jest zwolniony od jakichkolwiek płatności, przy czym milczenie konsumenta nie oznacza jego zgody (art. 8 a linea 2)”[4] [5].

[1] E. Nowińska, Zwalczanie nieuczciwej reklamy. Zagadnienia cywilno-prawne, Kraków 2002, s. 151

[2] R. Skubisz [w:] J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2013, s. 479

[3] Dz.Urz. WE nr L 144 z 4/06/1997; polskie tłum. z komentarzem E. Łętowskiej, KPP 1998, z. 4, s. 731 i nast.

[4] R. Skubisz [w:] J. Szwaja (red.), Ustawa…, op. cit.s. 479

[5] E. Nowińska, Zwalczanie…, op. cit. s. 152

Międzynarodowe uregulowania prawne problematyki podpisu elektronicznego

przez
5/5 - (1 vote)

Stany Zjednoczone

Nie bez powodu Stany Zjednoczone uważa się za lidera w dziedzinie wdrażania nowych technologii czy technik informacyjno-komunikacyjnych, bowiem 9 marca 1995 r. pojawiła się pierwsza na świecie ustawa o podpisie cyfrowym w amerykańskim stanie Utah (The Utah Digital Signature Act). Była ona jednak zbyt rygorystyczna i opierająca się wyłącznie tylko na jednym rodzaju podpisu elektronicznego (systemie kryptografii asymetrycznej). Podobne ustawy były uchwalone m.in. w prawie stanowym Kalifornii, Wyoming i Waszyngtonie. [1]

Na uwagę zasługuje podpisana w czerwcu 2000 roku, przez Prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona ustawa o podpisie elektronicznym – Electronic Signatures In Global and National Commerce Act. Została przyjęta w większości stanów. „Zgodnie z przepisami ustawy federalnej, podpis elektroniczny obejmuje wszelkiego rodzaju środki i techniki, które mogą zastąpić tradycyjny podpis w obrocie elektronicznym.” [2]

Europa

W Unii Europejskiej ramy prawne dla podpisów elektronicznych ustalone zostały w Dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. o wspólnotowej infrastrukturze podpisów elektronicznych. „Celem uregulowania podpisu elektronicznego na poziomie dyrektywy jest przede wszystkim przyczynienie się do ogólnej akceptacji nowych, nieznanych powszechnie technologii oraz ułatwienie możliwości kontaktowania się obywateli Unii Europejskiej z władzami państw członkowskich w dziedzinach: wymiaru sprawiedliwości, ochrony zdrowia, ubezpieczeń społecznych, opodatkowania, zamówień publicznych.”

W dyrektywie poruszone zostały między innymi kwestie podziału podpisu elektronicznego na „zwykły” oraz zaawansowany, problematyka wystawiania certyfikatów, odpowiedzialności podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne. Dyrektywa ta została implementowana we wszystkich państwach członkowskich przyczyniając się tym samym do ujednolicenia systemu podpisów elektronicznych. Co więcej państwa EFTA (Europejskiego Stowarzyszenia Wolnego Handlu) są zobowiązane do jej wdrożenia. Ponadto instytucjami zajmującymi się wprowadzaniem standardów europejskich są Europejski Komitet Standaryzacyjny (CEN) za pomocą warsztatu E-Sign praz Europejski Instytut Standardów Telekomunikacyjnych (ETSI) w swoim komitecie technicznym zajmującym się bezpieczeństwem (SEC). [3]

Analogiczne znaczenie dla państw członkowskich ONZ jak dyrektywa o podpisie elektronicznym dla państw członkowskich Unii Europejskiej ma Ustawa Modelowa UNICTRAL o podpisach elektronicznych z 2001 r. [4]

Ustawa ta odznacza się neutralnym podejściem w zakresie techniki tworzenia podpisów. Za podpisy elektroniczne uznaje się nie tylko podpisy cyfrowe utworzone na bazie kryptografii asymetrycznej, ale również utworzone na podstawie innych technologii, spełniających wymagania ustawy modelowej. W ustawie duży nacisk położony został na regulacje dotyczące międzynarodowego uznania podpisów elektronicznych i certyfikatów oraz niedyskryminowania metod, przy użyciu których są tworzone. Ustawa ta posłużyła polskiemu ustawodawcy do stworzenia ustawy o podpisie elektronicznym.

[1] A, Ambroziewicz, „Podpis elektroniczny – pojęcie i funkcja w obrocie”, Przegląd Sądowy nr 2 z 2001 r., s. 97

[2] Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. o wspólnotowej infrastrukturze podpisów elektronicznych, (Dz.Urz. 2000.13.19)

[3] T, Krawczyk, Jak to się robi w Ameryce? Jak to się robi w Europie? Jak to się próbuje robić u nas, w: (red.) T. Zasępa „Internet – fenomen społeczeństwa informacyjnego”, Częstochowa 2001, s. 292

[4] UNICTRAL Model Law on Electronic Signatures with Guide to Enactment 2001 – dostępne na unictral.org; polskie tłumaczenie zatwierdzonego projektu: J. Gaweł, M. Świerczyński,: Podpis elektroniczny, „Kwartalnik Prawa Prywatnego” 2001, z. 1, s. 208 i nast.

Urząd Regulacji Energetyki

przez
5/5 - (1 vote)

Prezes URE wykonuje swoje zadania przy pomocy Urzędu Regulacji Energetyki131. Urząd Regulacji Energetyki jest urzędem administracji rządowej obsługującym Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i działającym pod jego bezpośrednim kierownictwem. Nadzór nad działalnością Urzędu sprawuje Minister Gospodarki.

Statut URE nadaje Minister Gospodarki w drodze rozporządzenia. Na jego podstawie szczegółowy zakres organizacji wewnętrznej Urzędu ustala Prezes URE[1].

Schemat organizacyjny Urzędu Regulacji Energetyki przedstawia rysunek 3.

Prezes URE kieruje Urzędem przy pomocy wiceprezesa, dyrektora generalnego oraz dyrektorów komórek organizacyjnych. Należy zwrócić uwagę na nieścisłość między Ustawą, a Statutem URE – bowiem oba akty ustalają różne liczby wiceprezesów. Należałoby przyjąć zasadę, iż nie może być powoływany więcej jak jeden wiceprezes, ponieważ tak mówi ustawa[2].

Zgodnie z § 2 ust.3 Statutu URE może on upoważnić pracowników URE do podejmowania decyzji w jego imieniu.

W strukturze organizacyjnej Urzędu znajduje się komórka organizacyjna pod nazwą Departament Koncesji, do której zadań należy w szczególności:

1) rozpatrywanie wniosków o udzielenie, zmianę, cofnięcie lub stwierdzenie wygaśnięcia koncesji, w zakresie regulowanym ustawą – Prawo energetyczne,

2) przygotowywanie projektów decyzji w sprawie udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany, cofnięcia lub stwierdzenia wygaśnięcia koncesji lub promesy koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję i magazynowanie oraz obrót energią elektryczną, ciepłem, paliwami ciekłymi oraz gazowymi,

3) przygotowywanie projektów decyzji w sprawie zmiany warunków nałożonych wkoncesji lub promesie koncesji,

4) prowadzenie postępowań z urzędu w sprawach dotyczących cofnięcia lub zmiany udzielonych koncesji,

5) przygotowywanie projektów decyzji nakazujących dalsze prowadzenie działalności po wygaśnięciu koncesji,

6) współpraca z zarządami województw w zakresie uzyskania opinii w sprawach dotyczących udzielenia, odmowy udzielenia, zmiany i cofnięcia koncesji lub promesy koncesji,

7) ewidencjonowanie, analiza i ocena realizacji warunków zawartych w koncesji lub promesie koncesji,

8) podejmowanie określonych prawem działań wobec przedsiębiorstw energetycznych, które nie wywiązały się z warunków nałożonych w koncesji lub promesie koncesji,

9) przekazywanie do ogłoszenia w wojewódzkich dziennikach urzędowych informacji dotyczących koncesji na ciepło.

Do realizacji zadań URE w terenie powołane zostały Oddziały Terenowe, których szczegółowy zasięg terytorialny i właściwość rzeczową, z uwzględnieniem granic powiatów, określa Minister Gospodarki w drodze rozporządzenia[3]. Są to Oddział Centralny w Warszawie oraz Oddziały:

1) północno-zachodni z siedzibą w Szczecinie,

2) północny z siedzibą w Gdańsku,

3) zachodni z siedzibą w Poznaniu,

4) wschodni z siedzibą w Lublinie,

5) środkowozachodni z siedzibą w Łodzi,

6) południowo-zachodni z siedzibą we Wrocławiu,

7) południowy z siedzibą w Katowicach,

8) południowo-wschodni z siedzibą w Krakowie.

Dyrektorzy oddziałów URE są powoływani i odwoływani przez Prezesa URE.

Zakres działania Oddziałów, stosownie do udzielonych przez Prezesa URE pełnomocnictw obejmuje m.in. kontrolowanie przestrzegania warunków prowadzenia działalności objętej obowiązkiem uzyskania koncesji.

Urząd Regulacji Energetyki wydaje Biuletyn Urzędu Regulacji Energetyki[4] (ponadto trzy branżowe wydania biuletynu[5]), w którym ogłasza się w szczególności informacje o:

1) podmiotach ubiegających się o koncesję,

2) decyzjach w sprawach koncesji i taryf oraz cen węgla brunatnego, stosowanych przez kopalnie w stosunku do elektrowni, wraz z uzasadnieniem,

3) rozstrzygnięciach w sprawach spornych podjętych przez Prezesa URE.

W odniesieniu do ciepła informacje w sprawach spornych podjętych przez Prezesa URE ogłasza się we właściwym miejscowo wojewódzkim dzienniku urzędowym[6].

[1] Zarządzenie Nr 1/2001 Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki z dnia 18 czerwca 2001 r. w sprawie nadania regulaminu organizacyjnego Urzędowi Regulacji Energetyki, www.ure.gov.pl

[2] Prawo Energetyczne mówi o jednym wiceprezesie, natomiast Statut URE o wiceprezesach. § 2 ust.1 Statutu URE z 15 października 1997 r. (Dz.U. Nr 130 poz.859 z późn.zm.)

[3] Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowego zasięgu terytorialnego i właściwości rzeczowej Oddziału Centralnego i oddziałów terenowych URE (Dz.U. Nr 162 poz.1141) traci moc obowiązującą z dniem 1 stycznia 2002 r. w związku z przekazaniem nadzoru nad URE Ministrowi Gospodarki.

[4] Patrz ustawa z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. Nr.62, poz. 718). Ponieważ ustawa ta nie uchyliła ani też nie zmieniła przepisu art. 31 Prawa energetycznego, dlatego jest to uprawnienie odrębne. Wynika z tego, że Prezes URE posiada uprawnienia do wydawania (poza Biuletynem URE) także Dziennika Urzędowego Urzędu Regulacji Energetyki.

[5] Biuletyn Branżowy URE – Energia elektryczna, Biuletyn Branżowy URE – Węgiel brunatny, Biuletyn Branżowy URE – Paliwa gazowe

[6] Patrz ustawa z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych (Dz. U. Nr.62, poz. 718).

Świadczenie usług drogą elektroniczną

przez
5/5 - (1 vote)

praca dyplomowa napisana w roku 2006

Polska ustawa o świadczeniu usług drogą elektroniczną z 18 lipca 2002 roku „jest jedną z najważniejszych w polskim systemie prawa regulacji dotyczących funkcjonowania społeczeństwa informacyjnego, w tym przede wszystkim handlu elektronicznego.”[1] [2] [3] Uchwalona została na postawie przepisów Dyrektywy 2000/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego, w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym).[4]

Ustawa o świadczeniu usług drogą elektroniczną reguluje szereg zagadnień związanych z handlem elektronicznym oraz kwestiami, które nierozerwalnie z nim się łączą. Z punktu widzenia elektronicznej administracji bardzo istotne są pojęcia usług świadczonych drogą elektroniczną, systemów teleinformatycznych oraz ochrony danych osobowych.[5]

Podstawowym pojęciem ustawy jest pojęcie „usługi świadczonej drogą elektroniczną”, które zostało zdefiniowane w art. 2 pkt 4. Zgodnie z tym przepisem, pojęcie to oznacza wykonanie usługi, które następuje przez wysyłanie i odbieranie danych za pomocą systemów teleinformatycznych, na indywidualne żądanie usługobiorcy, bez jednoczesnej obecności stron, przy czym dane są transmitowane za pośrednictwem sieci publicznych w rozumieniu ustawy prawo telekomunikacyjne. [6]

Z kolei użyte w przepisie pojęcie system teleinformatyczny oznacza zespół współpracujących ze sobą urządzeń informatycznych i oprogramowania, zapewniający przetwarzanie i przechowywanie, a także wysyłanie i odbieranie danych poprzez sieci telekomunikacyjne za pomocą właściwego dla danego rodzaju sieci urządzenia końcowego w rozumieniu ustawy prawo telekomunikacyjne. Jest to definicja analogiczna do definicji przyjętej w ustawie o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne z dnia 17 lutego 2005 roku.[7]

„Na gruncie przytoczonych wyżej definicji, przez pojęcie systemów teleinformatycznych rozumieć należy, m.in. komputery współpracujące ze sobą za pośrednictwem sieci Internet oraz każdej innej sieci komputerowej pod warunkiem, iż nie jest ona wewnętrzną siecią usługodawcy (art. 3 pkt 6 ust. o ś.u.e.). (..) Systemem teleinformatycznym w rozumieniu ustawy jest również siec telefonii komórkowej.”[8]

Szczególnie istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa obywateli korzystających z usług nowoczesnej administracji są zagadnienia związane z ochroną danych osobowych. W tym przypadku ustawa o świadczeniu usług drogą elektroniczną wzoruje się na niemieckiej ustawie Teledienstedatenschutsgestz o ochronie danych osobowych przy tzw. teleusługach (TDDSG). Zagadnienie ochrony danych osobowych ma również umocowanie w polskiej Ustawie Zasadniczej. Konstytucja RP w art. 51 stanowi bowiem, iż nikt nie może być zobowiązany do ujawniania informacji dotyczących jego osoby inaczej niż na podstawie ustawy, a ustawa określa zasady gromadzenia oraz udostępniania informacji.

Obywatel nowoczesnego państwa, które wkracza w erę społeczeństwa informacyjnego ma prawo oczekiwać ochrony przed nowymi zagrożeniami prywatności. Łatwość gromadzenia informacji dzisiaj połączona z prostotą tworzenia profili użytkowników stwarza niespotykane do tej pory zagrożenia związane z manipulacją danymi osobistymi. Mowa jest tutaj o coraz doskonalszych systemach wyszukiwawczych, technikach „cookies” jak i specjalnym oprogramowaniu służącym do mierzenia częstotliwości odwiedzania określonych witryn. Pokusa pozyskiwania danych jest duża, stąd należy podejmować zarówno działania prawne jak i techniczne służące ochronie praw jednostki. Jest to jedno z zadań elektronicznej administracji.

Aktualizacja z roku 2024

Świadczenie usług drogą elektroniczną to proces udostępniania różnorodnych usług za pomocą systemów teleinformatycznych, takich jak internet, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron. Regulowane jest w Polsce przez Ustawę o świadczeniu usług drogą elektroniczną z 18 lipca 2002 roku. Ten rodzaj świadczenia usług obejmuje wiele działań, takich jak handel elektroniczny, przesyłanie informacji, hosting danych, komunikacja online czy platformy społecznościowe.

Usługa drogą elektroniczną jest definiowana jako świadczenie na odległość, realizowane przy pomocy urządzeń elektronicznych, na indywidualne żądanie odbiorcy. Przykładami mogą być zakupy online, udostępnianie multimediów, czy usługi streamingowe.

Podstawą prawną jest umowa między dostawcą usługi a jej odbiorcą. W praktyce może to być zarówno umowa pisemna, jak i akceptacja regulaminu w formie elektronicznej. Ważnym elementem jest konieczność dostosowania się do obowiązujących regulacji prawnych, w tym przepisów dotyczących ochrony danych osobowych (RODO), praw konsumenta oraz wymogów bezpieczeństwa.

Obowiązki usługodawcy obejmują m.in. informowanie użytkowników o warunkach korzystania z usługi, ochronę danych osobowych, zapewnienie bezpieczeństwa transmisji danych oraz udostępnienie regulaminu, który precyzuje zasady świadczenia usług. W przypadku handlu elektronicznego, usługodawca musi również umożliwić użytkownikom prosty sposób odstąpienia od umowy.

Odpowiedzialność usługodawcy zależy od rodzaju świadczonej usługi. W przypadku hostingów, usługodawca nie ponosi odpowiedzialności za przechowywane dane, o ile nie wiedział o ich bezprawnym charakterze lub po uzyskaniu takiej informacji niezwłocznie podjął działania w celu ich usunięcia.

Świadczenie usług drogą elektroniczną odgrywa kluczową rolę w nowoczesnej gospodarce, umożliwiając rozwój e-commerce, edukacji zdalnej, czy zdalnego wykonywania pracy. Rozwój technologii sprawia, że usługi te są coraz bardziej powszechne, a jednocześnie rodzą nowe wyzwania związane z ochroną konsumentów, bezpieczeństwem danych oraz etyką w przestrzeni cyfrowej.

Świadczenie usług drogą elektroniczną w Polsce jest regulowane przede wszystkim przez Ustawę z dnia 18 lipca 2002 roku o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz.U. z 2024 r.
poz. 1513), która dostosowuje polskie prawo do wymogów wynikających z regulacji Unii Europejskiej, w szczególności Dyrektywy 2000/31/WE o handlu elektronicznym. Ustawa określa prawa i obowiązki zarówno usługodawców, jak i usługobiorców oraz zasady ochrony danych osobowych i bezpieczeństwa w świadczeniu usług w sieci.

Podstawowe przepisy ustawy obejmują m.in.:

  1. Zasady świadczenia usług – usługodawcy zobowiązani są do jasnego określenia zasad korzystania z ich usług w formie regulaminu, który powinien być udostępniony użytkownikom przed zawarciem umowy. Usługodawca musi zapewnić, że usługi są świadczone zgodnie z przepisami prawa, z poszanowaniem praw konsumentów oraz ochroną danych osobowych.
  2. Obowiązki informacyjne – usługodawcy muszą jasno i wyczerpująco informować o swojej tożsamości, np. o nazwie firmy, adresie, danych kontaktowych, numerze KRS czy NIP. W przypadku usług o charakterze płatnym konieczne jest podanie szczegółowych informacji o kosztach i sposobie ich naliczania.
  3. Ochrona danych osobowych – przepisy nakładają na usługodawców obowiązek przestrzegania zasad ochrony danych osobowych zgodnie z RODO (Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679). Usługodawca musi zapewnić, że dane są przetwarzane wyłącznie w celach związanych z realizacją usługi oraz zabezpieczone przed dostępem osób nieupoważnionych.
  4. Bezpieczeństwo transmisji danych – usługodawca ma obowiązek zapewnienia odpowiednich środków technicznych i organizacyjnych, które minimalizują ryzyko naruszenia bezpieczeństwa danych użytkowników, w tym ochrony przed cyberatakami czy wyciekiem informacji.
  5. Odpowiedzialność usługodawcy – przepisy różnicują odpowiedzialność w zależności od roli usługodawcy. Usługodawcy pełniący rolę pośredników, np. dostawcy hostingu, nie odpowiadają za treści przechowywane lub przesyłane przez użytkowników, o ile nie wiedzieli o ich nielegalnym charakterze i po uzyskaniu informacji o naruszeniu prawa niezwłocznie podjęli działania w celu ich usunięcia.

W ramach Unii Europejskiej, oprócz Dyrektywy o handlu elektronicznym, istotne znaczenie ma również Dyrektywa 2019/770 w sprawie dostarczania treści cyfrowych i usług cyfrowych, która wprowadza szczegółowe regulacje dotyczące relacji między usługodawcami a konsumentami, w tym standardy jakości usług oraz prawo do odstąpienia od umowy.

Przepisy krajowe i unijne mają na celu stworzenie równowagi między swobodą świadczenia usług a ochroną interesów użytkowników. Wspierają także rozwój gospodarki cyfrowej, jednocześnie eliminując potencjalne nadużycia związane z handlem i usługami w sieci.

[1] M. Butkiewicz, op. cit., s. 74 i nast.

[2] Ustawa o świadczeniu usług drogą elektroniczną z 18 lipca 2002 r., (Dz.U. z 2002 r. Nr 144, poz. 1204)

[3] X. Konarski, „Komentarz do ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną”, Warszawa 2004, s. 20

[4] Dyrektywa o handlu elektronicznym, O.J. L 178, 17.07.2000

[5] Ustawa z dnia 21 lipca 2000 r. – prawo telekomunikacyjne, (Dz.U. Nr 73, poz. 852 z późn. zm.)

[6] Ustawie o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne z dnia 17 lutego 2005 r., (Dz.U. Nr. 64, poz. 565)

[7] P. Podrecki, op. cit., s. 189

[8] Ustawa TDDSG stanowi część ramowej ustawy o usługach informacyjnych i komunikacyjnych (Information – und Kommunikationsdienste-Gesetz, IuKDG), (Dz.Urz. z 1997 r. Nr 52, poz. 1870)