Prawo spadkowe [art. 968–981 i 1067 KC] reguluje instytucję zapisu. Polega on na tym, że przez rozrządzenie testamentowe spadkodawca zobowiązuje spadkobiercę ustawowego lub testamentowego lub zapisobiercę, który jest również znany jako zapisobierca, do świadczenia określonej rzeczy na rzecz określonej osoby [art. 968 KC]. Zapis może ustanowić tylko spadkodawca i tylko w testamencie, zgodnie z art. 968 KC. Nie wymaga to testamentu powołującego spadkobiercę do spadku. Może to obejmować ustanowienie zapisu, na przykład zobowiązanie spadkobiercy ustawowego lub testamentowego do wykonania określonej czynności na rzecz określonej osoby fizycznej lub prawnej. Po pierwsze, zapisobierca może korzystać z zapisu tylko po ogłoszeniu testamentu, ale spadkobierca wchodzi w prawa i obowiązki zmarłego spadkodawcy z chwilą jego śmierci, czyli z chwilą otwarcia spadku. To jest różnica między zapisobraniem a dziedziczeniem. Odpowiedzialność spadkobiercy z tytułu zapisu jest ograniczona do wartości stanu czynnego spadku [art. 1033 KC], podczas gdy odpowiedzialność spadkobiercy z tytułu zapisu jest ograniczona do wartości jego własnego zapisu. Nie można obciążać majątku osoby trzeciej nie odnoszącej korzyści z tytułu zapisobrania lub dziedziczenia za pomocą instytucji zapisu. Każde świadczenie o charakterze majątkowym może być przedmiotem zapisu. Może to być na przykład zobowiązanie do zapłacenia określonej kwoty lub zwolnienia z długu, przeniesienie własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości lub tylko co do gatunku, a także ustanowienie ograniczonego prawa rzeczowego. Istnieje zobowiązanie dotyczące rzeczy wchodzącej w skład spadku, gdy chodzi o świadczenia takie jak przeniesienie własności, w tym nieruchomości. Niemniej jednak przepisy dotyczące procesu zapisu nie zabraniają ustanowienia zapisu rzeczy, które nie należą do spadku, np. rzeczy własnej spadkobiercy obciążonego zapisem. Może to wyłączyć spadkodawca, chociaż art. 976 KC mówi, że zapis rzeczy nie należącej do spadku (np. nieruchomości) jest nieskuteczny. W takim przypadku spadkobierca obciążony zapisem ma zarówno obowiązek przeniesienia własności rzeczy stanowiącej jego własność, jak i podjęcie działań w celu zakupu rzeczy wskazanej przez spadkodawcę. Jeśli starania o nabycie rzeczy nie przyniosą pozytywnego wyniku z przyczyn niezależnych od zobowiązanego (na skutek okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada), świadczenie jest niemożliwe. W tym przypadku jego obowiązek wygasa, chyba że spadkodawca postanowi, że obciążony musi zapłacić określoną kwotę. W tym przypadku suma pieniężna nie musi być określona w konkretnej kwocie; zamiast tego może być przedstawiona jako równowartość konkretnej nieruchomości. Zapisy dotyczące nieruchomości mogą również oznaczać, że spadkobierca otrzymuje własność lokalu na rzecz zapisobiercy przy zachowaniu warunków określonych w obowiązujących przepisach, a także przeniesienie udziału w nieruchomości. W uzasadnieniu tej uchwały SN stwierdził, że wykonanie takiego zapisu wymaga umowy spadkobiercy i zapisobiercy. Oczywiste jest, że umowa musi być zawarta w formie aktu notarialnego i zarejestrowana w księdze wieczystej. W orzeczeniu SN z 10.8.1988 r., III CZP 65/88 (nie publ.) stwierdzono, że w przypadku, gdy osoba, na którą został ustanowiony zapis nieruchomości, przyjęła go w posiadanie jako przedmiot zapisu, ale odmawia zawarcia umowy przenoszącej własność nieruchomości ze spadkobiercą, umowa ta musi być sporządzona w formie aktu notarialnego. Wartość 981 KC określa termin przedawniania roszczenia z tytułu zapisu. W przypadku przepisu, który mówi, że roszczenie przedawnia się w ciągu pięciu lat od dnia wymagalności zapisu, chodzi tylko o żądanie spełnienia świadczenia wynikającego z zapisu. Nie dotyczy to jednak roszczeń zapisobiercy o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, ani roszczeń obciążonych zapisem o zwrot nakładów. Do nich stosuje się odpowiednio przepisy o roszczeniach między właścicielem a samoistnym posiadaczem rzeczy, określone w art. 224-227 i 229 KC, zgodnie z art. 977 KC. W obecnych przepisach spadkobiercy, którzy dziedziczą gospodarstwo rolne, mogą zostać obciążeni zapisem, który powoduje, że własność gospodarstwa lub jego części zostanie przeniesiona na zapisobiercę. Jednak art. 1067 § 2 KC stanowi, że spadkobierca zobowiązany do wykonania zapisu może żądać zamiany przedmiotu zapisu na świadczenie pieniężne, jeśli wykonanie zapisu prowadziłoby do podziału gospodarstwa rolnego (lub wkładu gruntowego w rolniczej spółdzielni produkcyjnej), co byłoby sprzeczne z zasadami prawidłowej gospodarki rolnej.
Tomasz
Nabycie nieruchomości w drodze dziedziczenia i zapisu testamentowego
Przenoszenie prawa własności nieruchomości, użytkowania wieczystego oraz ograniczonych praw rzeczowych może nastąpić w drodze czynności prawnych dwustronnych, takich jak umowa sprzedaży, zamiany, darowizny i dożywocia lub jednostronnych, takich jak zrzeczenie się własności nieruchomości, dziedziczenie, które jest również jednym ze sposobów nabycia, a także posiadania.
Dziedziczenie, znane również jako dziedziczenie, a także zapis, to sposób przeniesienia praw majątkowych ze spadkodawcy na inną osobę lub na spadkobierców. „Obrót” nie ma już znaczenia, jeśli w wyniku dziedziczenia zmienia się właściciel nieruchomości lub podmiot posiadający inne prawa rzeczowe.
Nabycie nieruchomości lub innych praw w drodze czynności prawnej różni się od nabycia spadku tym, że nabycie spadku następuje z mocy prawa (ex lege), bez czynnego udziału poprzednika lub następcy. Z drugiej strony spadkobierca, gdy spadkodawca umiera, otrzymuje nie tylko wszystkie prawa i obowiązki majątkowe zmarłego. Nie tylko przechodzą prawa i obowiązki zmarłego, które są nie należące do spadku, ale także prawa i obowiązki, które przechodzą na oznaczone osoby, niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami zmarłego (art. 922 KC). W zasadzie prawa rzeczowe nie należą do tej kategorii praw, które są ściśle związane z osobą spadkodawcy i które przechodzą na inne osoby, niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.
Prawa rzeczowe, takie jak własność i użytkowanie wieczyste, przechodzą na spadkobierców lub spadkobierców z chwilą śmierci uprawnionego spadkodawcy, czyli z chwilą otwarcia spadku. Prawa te obejmują własność nieruchomości i wszystkie związane z tym urządzenia i budynki znajdujące się na nieruchomości. Do praw tych należy również udział we współwłasności i użytkowaniu wieczystym, a także prawo do odrębnej własności lokalu wraz z udziałem w nieruchomości nazywanej „nieruchomością wspólną” [art. 3 ustawy z 24.6.1994 r. o własności lokali, Dz. U.85, poz. 388 ze zm.]; w przypadku, gdy budynek będący przedmiotem odrębnej własności spadkowej został wzniesiony na gruncie Dziedziczone są również ograniczone prawa rzeczowe, takie jak hipoteka i służebności gruntowe, ze względu na to, że są to nieruchomości. Jeśli jednak hipoteka — podobnie jak zastaw — jest dziedziczna tylko wraz z wierzytelnością zabezpieczającą. przedmiot dziedziczenia jest wierzytelnością, a hipoteka tylko zabezpieczeniem. Dziedziczenie, czyli przeniesienie własności na inną osobę niż członka spółdzielni, podlega również prawom spółdzielczym w spółdzielniach mieszkaniowych, które obejmują ograniczone prawa rzeczowe, takie jak spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze prawo do domu jednorodzinnego. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 922 KC, dziedziczność tych praw wynika również z przepisów zawartych w prawie spółdzielczym [art. 223 § 1,232 § 3 i 238 § 1 Prawo Spółdzielcze]. Zasady dotyczące dziedziczenia spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego dotyczą również dziedziczenia garaży, które stanowią osobne lokale, a także miejsc postojowych w garażach przydzielonych członkom do wielostanowiskowych. Spółdzielcze prawa do lokali przechodzą na spadkobierców z mocy prawa z chwilą otwarcia spadku, czyli z chwilą śmierci spadkodawcy. Aby uzyskać te prawa, spadkobiercy muszą zostać członkami spółdzielni i wykonać czynności zachowawcze przewidziane w art. 228, 232 i 238 Prawa Spółdzielczego. Z uwagi na fakt, że spadek składa się z praw i obowiązków określonych w art. 922 Kodeksu Cywilnego, przyjmuje się powszechnie, że nieruchomości podlegają dziedziczeniu, mimo że nie jest to prawo podmiotowe. Oznacza to, że z chwilą otwarcia się spadku po osobie, która była właścicielem nieruchomości, spadkobiercy otrzymują posiadanie ex lege nieruchomości, nawet jeśli nie podjęli oni żadnych działań mających na celu jej faktyczne przejęcie. Art. 176 § 2 KC wyraźnie określa dziedziczność posiadania nieruchomości, mówiąc, że przepisy dotyczące zaliczania okresów posiadania niezbędnych do nabycia nieruchomości przez zasiedzenie stosuje się odpowiednio „w wypadku, gdy obecny posiadacz jest spadkobiercą poprzedniego posiadacza”.
Nie tylko prawa do nieruchomości, ale także możliwość ich uzyskania oraz inne uprawnienia związane z tymi prawami, takie jak roszczenia windykacyjne, negatoryjne i uzupełniające, są prawnie uważane za prawnie. Dziedziczenie na podstawie ustawy i testamentu Zgodnie z art. 926 § 1 Kodeksu Konstytucyjnego dziedziczenie praw i obowiązków zmarłego, w tym praw do nieruchomości, może nastąpić "z ustawy albo z testamentu". Obydwie podstawy są uważane za równie ważne. Jednak, zgodnie z zasadami określonymi w § 2 i 3 art. 926, dziedziczenie ustawowe co do całości spadku następuje w przypadkach, gdy spadkodawca nie powołał spadkobiercy testamentowego lub gdy żadna z osób powołanych w testamencie nie chce lub nie może być spadkobiercą. dziedziczenie ustawowe co do części spadku następuje w przypadkach, gdy w testamencie nie rozrządzono części spadku lub gdy żadna z W rezultacie porządek dziedziczenia określony przez spadkodawcę w testamencie ma pierwszeństwo w przepisie. Jego wola powinna być najważniejsza.
Rozwiązanie umowy dożywocia
Art. 913 Kodeksu cywilnego przewiduje w § 1 możliwość domagania się przez każdą ze stron, aby sąd zmienił wszystkie lub tylko niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na rentę w przypadku powstania między dożywotnikiem a zobowiązanym takich stosunków, że nie można wymagać od stron pozostawania w bezpośredniej styczności. W § 2 przepis ten przewiduje, że w wyjątkowych przypadkach sąd może na żądanie Dla rozwiązania stosunku dożywocia podstawową przyczyną jest niewłaściwy układ stosunków, który uniemożliwia stronom bezpośrednią styczność. Zgodnie z przepisem zawartym w art. 913 § 1 Kodeksu cywilnego dożywotnik, który nie jest zbywcą nieruchomości lub osobą trzecią, na rzecz której zastrzeżono świadczenia dożywotnie, nie może wystąpić z żądaniem rozwiązania umowy dożywocia. Uznanie umowy dożywocia za nieważną Zbycie nieruchomości w drodze umowy dożywocia, podobnie jak zbycie innego majątku, może być trudne dla wierzycieli zbywcy, a nawet może uniemożliwić im zaspokojenie ich roszczeń. W wyniku sprzedaży nieruchomości sytuacja dłużników znacznie się zmienia w porównaniu z sytuacją, w jakiej się znajdowali w momencie zaciągania zobowiązań. Ustawodawca wprowadził do KC przepisy pozwalające na pozbawienie skuteczności czynności prawnych dokonanych z pokrzywdzeniem wierzycieli w celu ochrony wierzycieli przed działaniami dłużników, które często krzywdzą wierzycieli. Chodzi tu o instytucje określone w art. 59 KC oraz w art. 527-534 KC. Względna bezskuteczność określona w art. 59 Kodeksu cywilnego ma pewne podobieństwa do akcji pauliańskiej, instytucji zaskarżenia działań dłużnika ze szkodą wierzyciela. Jednak istnieją istotne różnice między tymi instytucjami. Jeśli wykaże, że mienie dożywotnika jest wystarczające do zaspokojenia wierzyciela, nabywca nieruchomości może być również zwolniony z odpowiedzialności za alimenty. Przepisy ogólne dotyczące ochrony wierzyciela, które regulują skargę lub akcję pauliańską, mają zastosowanie w zakresie nieuregulowanym w art. 916 § I KC.
Rozwiązanie umowy dożywocia jest możliwe w określonych sytuacjach, chociaż sama umowa dożywocia, z racji swojej specyfiki, jest umową na czas nieokreślony, mającą na celu zabezpieczenie dożywotniego utrzymania osoby dożywotnika. Umowa ta, zgodnie z Kodeksem cywilnym, wiąże dożywotnika i nabywcę nieruchomości do końca życia dożywotnika, jednak w określonych okolicznościach możliwe jest jej rozwiązanie.
Rozwiązanie umowy dożywocia może nastąpić na wniosek jednej ze stron umowy, ale tylko w wyjątkowych przypadkach, które przewidują przepisy prawne. Istnieje kilka sytuacji, które mogą prowadzić do rozwiązania umowy dożywocia:
Naruszenie obowiązków przez jedną ze stron – Umowa dożywocia wiąże się z określonymi obowiązkami obu stron. Dożywotnik ma prawo do zamieszkiwania w nieruchomości i korzystania z niej, a także do otrzymywania świadczeń, takich jak opieka czy wsparcie finansowe. Z kolei nabywca nieruchomości zobowiązuje się do zapewnienia tych świadczeń. Jeśli którakolwiek ze stron nie wypełnia swoich obowiązków – na przykład nabywca nie zapewnia dożywotnikowi opieki lub nie wypłaca umówionych świadczeń, lub dożywotnik nadużywa swoich praw, na przykład zaniedbuje obowiązki związane z użytkowaniem nieruchomości – druga strona może żądać rozwiązania umowy. W takim przypadku sąd może orzec o rozwiązaniu umowy dożywocia, jeżeli zachowanie strony stanowi rażące naruszenie jej obowiązków.
Utrata podstaw do dalszego wykonywania umowy – Istnieją przypadki, kiedy umowa dożywocia może zostać rozwiązana z powodu okoliczności, które uniemożliwiają dalsze wykonywanie umowy. Na przykład, jeżeli dożywotnik nie będzie już w stanie korzystać z mieszkania z powodu stanu zdrowia lub innych poważnych powodów, które uniemożliwiają mu kontynuowanie zamieszkiwania w danej nieruchomości, możliwe jest rozwiązanie umowy. W takich przypadkach dożywotnik może być przeniesiony do innego miejsca zamieszkania, a umowa dożywocia rozwiązana.
Śmierć dożywotnika – Zasadniczo umowa dożywocia wygasa w momencie śmierci dożywotnika. W tym przypadku umowa przestaje obowiązywać, ponieważ dożywotnik już nie korzysta z przysługujących mu świadczeń. Śmierć dożywotnika oznacza, że nieruchomość staje się pełną własnością nabywcy, bez obowiązku zapewniania dalszych świadczeń.
Porozumienie stron – Rozwiązanie umowy dożywocia jest również możliwe, gdy obie strony wyrażą zgodę na zakończenie umowy. Może to być związane z sytuacją, gdy dożywotnik nie chce już mieszkać w danym lokalu, a nabywca nieruchomości zgadza się na zakończenie obowiązków wynikających z umowy. W takim przypadku strony mogą ustalić warunki zakończenia umowy, na przykład przez zapłatę odszkodowania lub innego rodzaju świadczenie.
Przekształcenie umowy dożywocia – W niektórych sytuacjach strony mogą dojść do porozumienia i przekształcić umowę dożywocia w inną formę zabezpieczenia, na przykład w umowę rentową, w ramach której dożywotnik otrzymywałby rentę zamiast innych świadczeń (np. opieki czy zamieszkiwania). W takim przypadku rozwiązanie umowy dożywocia może nastąpić na podstawie umowy stron o przekształcenie warunków umowy.
W praktyce rozwiązanie umowy dożywocia wymaga podjęcia działań prawnych i często wiąże się z interwencją sądową, zwłaszcza w przypadku konfliktów dotyczących niewykonywania zobowiązań przez jedną ze stron. Przepisy Kodeksu cywilnego przewidują możliwość rozwiązania umowy w przypadku rażącego naruszenia warunków umowy, jednak każda sytuacja jest rozpatrywana indywidualnie przez sąd, który ocenia, czy zachowanie jednej ze stron uzasadnia rozwiązanie umowy.
Ważnym aspektem jest to, że każda zmiana umowy dożywocia, w tym jej rozwiązanie lub przekształcenie, wymaga zachowania formy pisemnej, a w niektórych przypadkach również aktu notarialnego.
Zamiana umowy dożywocia na rentę
Umowa dożywocia ma charakter rodzinny. Niezależnie od tego, czy jest to między krewnymi czy powinowatymi w rozumieniu przepisów KRO, jest to zwykle między osobami, które pozostają ze sobą w bliskich i przyjaznych stosunkach. Oczekuje się, że obie strony będą w stanie współżyć ze sobą, a nawet mieszkać razem.
Niemniej jednak praktyka pokazuje, że wzajemne stosunki między nabywcą nieruchomości a dożywotnikami stają się z czasem nie do zniesienia. Przyjaciele stają się wrogami. Ustawodawca umożliwił zmianę treści prawa dożywocia, mając na uwadze możliwość wystąpienia takich sytuacji. Przepis art. 913 Kodeksu Cywilnego jasno reguluje to zagadnienie, mówiąc, że jeśli między dożywotnikiem a zobowiązanym pojawią się takie stosunki, że nie można wymagać od nich pozostania w bezpośrednim kontakcie, sąd może na żądanie jednej z stron zamienić wszystkie lub niektóre uprawnienia objęte treścią prawa dożywocia na dożywotnią rentę odpowiadającą wartości tych uprawnień. Możliwość żądania zamiany wszystkich lub niektórych uprawnień objętych treścią prawa dożywocia wynika z tej regulacji. Nie wymaga to wykazania, że do powstania stosunków uniemożliwiających stronom pozostawanie w bezpośredniej ze sobą styczności doszło z ważnych powodów lub że druga strona zawinęła. Ustawodawca wyraźnie podkreśla, że chodzi o dowolną przyczynę. W rezultacie mogą to być powody, nawet błahe, jeśli na przestrzeni dłuższego czasu doprowadziły do poważnego konfliktu. Mogą to również być okoliczności wywołane przez stronę żądającą zamiany świadczeń. W tym przypadku stroną może być osoba bliska zbywcy, na rzecz której zastrzeżone zostało prawo dożywocia, a nie zbywca nieruchomości. W przypadku sporu sąd jest odpowiedzialny za decyzję, czy wszystkie uprawnienia wynikające z dożywocia mają być zamienione na rentę, czy tylko niektóre z nich. Przy rozstrzyganiu tego sprawy sąd musi uwzględniać interesy obu stron, a także kontekst i rodzaj nieporozumienia. Na przykład, jeśli istniejące nieporozumienia nie stanowią przeszkody dla dożywotnika w korzystaniu z mieszkania, sąd może odrzucić żądanie zamiany tego świadczenia w naturze na rentę.
Zamiana umowy dożywocia na rentę to sytuacja, w której osoba, która zawarła umowę dożywocia, zamiast zapewnienia sobie dożywotniego utrzymania i opieki przez nabywcę nieruchomości, otrzymuje rentę wypłacaną regularnie przez cały okres jej życia. W tym przypadku zachodzą pewne zmiany w zakresie świadczeń, które miały być realizowane na mocy umowy dożywocia.
Umowa dożywocia to rodzaj umowy cywilnoprawnej, w ramach której właściciel nieruchomości (dożywotnik) przenosi na inną osobę (nabywcę) własność nieruchomości, a w zamian otrzymuje prawo do dożywotniego zamieszkiwania w tej nieruchomości oraz prawo do innych świadczeń, takich jak opieka czy utrzymanie. Umowa ta jest szczególnie stosowana, gdy osoba starsza, niepełnosprawna lub w trudnej sytuacji życiowej chce zabezpieczyć sobie życie w późniejszych latach, przekazując swoje mieszkanie lub dom.
Zamiana umowy dożywocia na rentę jest możliwa, ale wymaga zgody obu stron umowy. W takim przypadku, zamiast zapewnienia dożywotniego zamieszkania oraz innych świadczeń (np. opieki czy pomocy finansowej), nabywca nieruchomości zobowiązuje się do wypłacania renty dożywotniej na rzecz dożywotnika. Renta ta stanowi wynagrodzenie za przekazanie nieruchomości i w większości przypadków jest wypłacana przez całe życie dożywotnika.
Zamiana umowy dożywocia na rentę może być korzystna w sytuacjach, w których dożywotnik nie chce już mieszkać w danym lokalu, ale zależy mu na zabezpieczeniu stałego źródła dochodu. Często takie rozwiązanie pojawia się, gdy dożywotnik zdecyduje się na przeprowadzkę do innego miejsca, np. do domu opieki, lub gdy nie ma już potrzeby korzystania z mieszkania, które zostało przekazane na rzecz nabywcy.
Warto dodać, że zmiana umowy dożywocia na rentę wymaga podpisania aneksu do umowy lub zawarcia nowej umowy cywilnoprawnej, precyzującej wysokość oraz warunki wypłaty renty. Takie rozwiązanie jest zatem elastyczną opcją, która daje stronom możliwość dostosowania umowy dożywocia do ich zmieniających się potrzeb.
W praktyce zamiana umowy dożywocia na rentę może wiązać się z koniecznością przeprowadzenia kalkulacji dotyczącej wartości nieruchomości oraz przewidywanego okresu życia dożywotnika, co pozwala określić wysokość renty. Często tego rodzaju zmiany wymagają również konsultacji prawnej, aby wszystkie warunki zostały prawidłowo ustalone i zapewniały obu stronom odpowiednią ochronę prawną.
Charakterystyka umowy dożywocia
Instytucja prawna dożywocia jest od dawna znana w Polsce i na całym świecie. Rolnicy w starszym wieku przekazują swoje gospodarstwa rolne, w tym nieruchomości w nich znajdujące się, osobom młodszym, zwykle dzieciom, w zamian za prawo do dożywotniego utrzymania i pochowania po śmierci. Jedną z metod przenoszenia własności nieruchomości, zwłaszcza rolnej, jest umowa dożywocia. Jednocześnie pełniła ważną funkcję społeczną i gospodarczą. Z jednej strony chroni interesy osób starszych lub kalekich (nie tylko rolników), z drugiej strony umożliwia młodym ludziom nabycie majątku, pomimo braku większych zasobów. Istotna treść umowy dożywocia (essentialia negotii) polega na tym, że jedna ze stron, w szczególności właściciel nieruchomości, zobowiązuje się przenieść własność nieruchomości na drugą stronę, na przykład nabywcę, a druga strona zobowiązuje się utrzymywać zbywcę przez całe życie. W art. 908 § I KC ustawodawca stwierdził, że umowa dożywocia, która jest wzajemna i jest losowa ze względu na nieprzewidywalną długość życia i potrzeby dożywotnika, wymaga tylko od właściciela nieruchomości przeniesienia własności na nabywcę oraz od nabywcy, ewentualnie jego osoby bliskiej, dożywotniego utrzymania zbywcy. Pozwoliło to stronom określić, co powinno być W art. 908 § I KC ustawodawca stwierdził, że w przypadku braku odmiennej umowy nabywca nieruchomości powinien: a) przyjąć zbywcę jako domownika, b) zapewnić mu żywność, ubrania, mieszkanie, światło i opał, c) zapewnić mu odpowiednią pomoc i opiekę w czasie choroby oraz d) zapewnić mu pogrzeb zgodnie z lokalnymi zwyczajami. Nabywca może również zobowiązać się do korzystania z nieruchomości, którą zakupił, ale nie tylko do jej części, usług mieszkaniowych lub innych usług osobistych. Może również zobowiązać się do wykonywania powtarzających się świadczeń w pieniądzach lub rzeczach oznaczonych co do gatunku, takich jak zboże, mleko lub jaja. Treść umowy dożywocia Umowa dożywocia może obejmować nie tylko własność całej nieruchomości, ale także udział w nieruchomości lub ułamkową jej część. Niezależnie od wielkości przysługującej mu części ułamkowej, każdy ze współwłaścicieli może być zbywcą udziału. Jedną umową współwłaściciele mogą również współdziałać i zbyć swoje udziały. Jednak współwłaściciel nieruchomości nabytej w drodze spadkobrania może zarządzać swoim udziałem w nieruchomości w drodze umowy dożywocia tylko za zgodą pozostałych spadkobierców. Musi również uzyskać zgodę współspadkobierców, którzy zobowiązują się do korzystania z części nieruchomości w ramach prawa dożywocia. Spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego lub użytkowego nie może być przedmiotem umowy dożywocia. Dożywocie można ustanowić tylko za „przeniesienie własności nieruchomości” zgodnie z art. 908 KC. Prawo spółdzielcze do lokalu odnosi się do ograniczonych praw rzeczowych, a nie do własności lokalu. To oznacza, że nie może być przedmiotem umowy dożywocia. Z uwagi na szczególne przepisy zawarte w art. 908 KC nie ma znaczenia, czy jest to prawo zbywalne. Udział notariusza jest niezbędny przy zawieraniu umów dożywocia. Przeniesienie własności nieruchomości w ramach umowy dożywocia wiąże się z obciążeniem nieruchomości prawem dożywocia, do którego stosuje się odpowiednio przepisy o prawach rzeczowych ograniczonych. W przypadku zbycia nieruchomości obciążonej tym prawem kolejny nabywca ponosi odpowiedzialność za wszelkie świadczenia objęte tym prawem, zarówno w zakresie rzeczowym, jak i osobistym. Jednak jego odpowiedzialność osobista nie odnosi się do wymaganych świadczeń przed nabyciem nieruchomości. Księga wieczysta może ujawnić prawo dożywocia. Po ujawnieniu zyskuje skuteczność względem praw nabytych przez czynność prawną. Niemniej jednak, z punktu widzenia rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, ujawnienie tego prawa nie jest niezbędne do jego powstania. W przypadku, gdy więcej niż jedna osoba kupi udział w nieruchomości obciążonej dożywociem i każda z tych osób będzie współwłaścicielem nieruchomości w częściach ułamkowych, ich odpowiedzialność osobista będzie solidarna, a część odpowiadająca udziałowi we współwłasności będzie nierówna. Umowa dożywocia jest umową obligacyjną o rozszerzonej skuteczności, ponieważ ma konkretne skutki. Nabywca nieruchomości obciążonej prawem dożywocia odpowiada za zobowiązania zbywcy, nawet jeśli nie wiedział o tym. Jednak dożywotnik może zachować swoje prawa w przypadku egzekucji sądowej nieruchomości obciążonej dożywociem tylko wtedy, gdy zostanie ujawnione przez wpis do księgi wieczystej, złożenie dokumentów do zbioru dokumentów lub zgłoszenie najpóźniej na trzy dni przed terminem licytacji. W przypadku zbycia nieruchomości obciążonej dożywociem jej właściciel zostaje zwolniony z odpowiedzialności za dożywocie. Może ponosić jedynie odpowiedzialność osobistą za zaległości.