- Ustawa z dn. 06.06.1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz.U.1997/89/555) z późn. zm. .
- Ustawa z dn.06.06.1997 r. Kodeks karny (Dz.U.1997.88.553) z późn. zm., art. 240, 231, 233, 234, 238.
- Ustawa z dnia 07.07.2005 r. o państwowej kompensacie przysługującej ofiarom niektórych przestępstw (Dz.U. 2005.169.1415) z późn. zm.
- Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24.03.2010 r. r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (DZ.U. 10 nr 49 poz. 269).
- Wytyczne nr 3 Komendanta Głównego Policji z dnia 15.02.2012 r. w sprawie wykonywania czynności dochodzeniowo – śledczych przez policjantów, (Dz.Urz. KGP 12.7.).
- Zarządzenie nr 350 Komendanta Głównego Policji z dn. 01.07.2003 r. w sprawie zbierania, gromadzenia, przetwarzania i opracowywania danych statystycznych (…) z zm.,
- Rozp. MSWiA z dnia 05.09.2007 r. w sprawie przetwarzania przez Policję informacji o osobach (Dz. U. 2007.170.1203).
- Decyzja nr 167 Komendanta Głównego Policji z dnia 19.03.2008 r. w sprawie funkcjonowania zestawu centralnych zbiorów informacji tworzących Krajowy System Informacyjny Policji, z późn. zm.(ost. zm. od dn.2009.01.01).
- Komentarz do kodeksu postępowania karnego pod red. Z. Gostyńskiego – wyd. Dom Wydawniczy ABC, 2003.
- Postępowanie przygotowawcze w świetle zmian k.p.k. od 12 lipca 2007 r. – materiały szkoleniowe Biura Kryminalnego KGP, Warszawa, czerwiec 2007 r.
- Przyjęcie zawiadomienia o przestępstwie publicznoskargowym w praktyce policyjnej- Zbigniew Banasiak, Prokuratura i prawo nr 2/08.
- Wytyczne Ministra Sprawiedliwości Prokuratora Generalnego A. Czumy z dnia 20.02.2009 r. w sprawie działań na rzecz pokrzywdzonego,
- Wytyczne Prokuratora Generalnego Andrzeja Seremeta z dnia 21.12.2011r. dotyczące zasad postępowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury w zakresie przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
- Rozporządzenie MS z dnia 22.04.2005 r. w sprawie Funduszu Pomocy postpenitencjarnej Dz.U. 2005.69.618,
- Zarządzenie MS z dnia 28.08.2007 r. w sprawie wdrożenia w wybranych województwach Krajowego programu na rzecz Ofiar Przestępstw oraz organizacji i zakresu działania Lokalnych Ośrodków Wsparcia, Dz. Urz. MS.2007.7.32.
Tomasz
Polskie firmy motoryzacyjne w europejskich realiach prawnych
podrozdział z pracy licencjackiej
Od wielu lat nie przeżywaliśmy w Polsce okresu tak poważnych zmian ekonomicznych i prawnych na rynku motoryzacyjnym.
Unia Europejska wymaga stosowania pewnych rozwiązań, które mogą być kosztowne dla warsztatu motoryzacyjnego. Zwłaszcza, jeżeli chodzi o ochronę środowiska i zasady BHP. Zachodzi obawa, że to właśnie zasady o ochronie środowiska przyczynią się do likwidacji większości zakładów samochodowych – tak, jak to miało miejsce na terenie byłego NRD. Ocenia się, że tylko 10% serwisów w Polsce ma podpisane umowy o wywóz odpadów szkodliwych i wnosi opłaty za odprowadzanie zanieczyszczeń do środowiska. Warsztaty, które nie robią żadnych przygotowań w tym kierunku mogą być wkrótce „niemile” zaskoczone. Prawo polskie zostało już odpowiednio dostosowane, uzyskało uprawnienia do nakładania kar. Od ponad pół roku obowiązuje w Polsce pakiet nowych, europejskich uregulowań prawnych dotyczących rynku motoryzacyjnego. Czy tak krótki okres wystarcza do uzyskania konkretnych doświadczeń, a tym bardziej do wyciągnięcia konstruktywnych wniosków? Okazuje się, że polskie firmy motoryzacyjne potrafiły bardzo szybko odnaleźć się w nowych warunkach, pomimo, że własnych doświadczeń mamy tu niewiele.
Podstawą całego systemu prawnego Unii Europejskiej jest Traktat Rzymski, który w art.81 ust.1 zakazuje stosowania jakichkolwiek praktyk zakłócających wolną konkurencję np. dzielenia rynku, ustalania sztywnych cen,, nakładania na kontrahentów ograniczeń niezwiązanych z charakterem współpracy. Jednak w tym traktacie /art.81 ust.3/ przewidziano możliwość wyłączania w jakimś zakresie firm, umów lub całych branż z obowiązku stosowania zasady wolnej konkurencji, jeśli służy to poprawie dystrybucji, postępowi technicznemu lub ekonomicznemu, a konsumenci będą mieć udział w wynikających z tego korzyściach.
Rozporządzenie Komisji Europejskiej nr 1400/2002, nazywane „nowym GVO dla motoryzacji”, zostało wydane 31 lipca 2002 r. W ówczesnych państwach członkowskich UE obowiązuje od 1 października 2003 r., a w Polsce od 1 listopada 2004 r. Ważność tego aktu automatycznie wygasa 31 maja 2010 r. chyba, że Komisja wyda do tego czasu nowe GVO chyba, że… w europejskiej motoryzacji zapanuje całkowicie wolny rynek.
Co to jest GVO? Skrót GVO został utworzony od niemieckiego zwrotu: Gruppenfreistellungs Verordnung. Równolegle funkcjonuje także skrót: BER, pochodzący od zwrotu angielskiego: Block Exemption Regulation. Tłumaczymy to w obu wypadkach jako „wyłączenie grupowe” albo sektorowe, co nadal nie brzmi całkowicie zrozumiale. Otóż „wyłączenie” oznacza w tym przypadku zwolnienie danej branży gospodarki, czyli sektora, bloku lub grupy przedsiębiorstw z obowiązku bezwzględnego stosowania zasad całkowicie wolnej konkurencji. Akt prawny wprowadzający takie „wyłączenie” ogranicza wobec tego w jakimś stopniu funkcjonowanie wolnego rynku. Wydaje się to sprzeczne z powszechnym odczuciem, w którym GVO jest kojarzone przecież z przywracaniem swobodnej konkurencji tam, gdzie jej dotychczas nie było.
Sprzeczności jednak w tym nie ma. To nam, nowym członkom Unii, ostatnie uregulowania prawne dotyczące branży motoryzacyjnej, wydają się przełomem zmieniającym gospodarkę z reglamentowanej w rynkową. W państwach tzw. „piętnastki” układem odniesienia jest rynek niczym nie skrępowany, a wcześniejsze (nieznane u nas) kolejne edycje GVO wprowadzały tylko ściśle określone wyjątki do ogólnej wolnorynkowej reguły.
Ostatnie GVO 1400/2002 dla motoryzacji zawiera mniej ”wyłączeń” spod wolnej konkurencji, niż poprzednia jego edycja 1475/95, czyli zakres wolnej konkurencji faktycznie rozszerza.
CO ISTOTNEGO PRZYNIOSŁO NOWE GVO.?
- Wzmocnienie pozycji i konkurencyjności niezależnego warsztatu, który ma teraz prawo do:
- uzyskania od koncernu samochodowego (na warunkach identycznych jak ASO) dokumentacji technicznej, dostępu do szkoleń;
- możliwości zakupu specjalnych urządzeń, wyposażenia,, narzędzi, oprogramowania itd.;
- świadczenia w większym niż dotąd zakresie usług dotyczących samochodów w okresie gwarancji.
- Poszerzenie rynku części zamiennych i zwiększenie konkurencji poprzez:
- Wprowadzenia szerszej definicji oryginalnych części zamiennych.
- Wprowadzenie nowej kategorii, części zamiennych o porównywalnej jakości.
- Dopuszczenie obu ww. kategorii do stosowania: na terenie ASO, poza ASO w okresie gwarancyjnym pojazdu (nie dotyczy bezpłatnych napraw gwarancyjnych)
- Wzmocnienie pozycji i konkurencyjności dealera-dealer może:
Ubiegać się o autoryzacje kolejnych marek;
Ograniczać działalność do samego serwisu, sprzedaży aut lub części zamiennych:
Stosować części nieoryginalne[pod pewnymi warunkami] i zakupywać je bez pośrednictwa autoryzującej go firmy:
- Aktywnie pozyskiwać klientów, szczególnie w przypadku autoryzacji serwisowej, na całym obszarze UE
- uzyskiwać autoryzację serwisową wyłącznie w oparciu o wymagania jakościowe (po ich spełnieniu Koncern nie może autoryzacji odmówić).
- sprzedawać samochody i części zamienne oraz świadczyć usługi także obcokrajowcom;
- stosować własne ceny (nie wolno mu narzucać cen minimalnych).
Dotychczasowe konsekwencje wprowadzenia GVO na polski rynek motoryzacyjny:
- Wkraczanie na rynek ASO części oryginalnych z innych źródeł.
- Powstawanie placówek sprzedających pojazdy różnych marek.
- Zastępowanie niezależnych dealerów własnymi punktami handlowo- usługowymi.
- Wzrost wymagań producentów pojazdów w zakresie standardów obsługi dealerskiej i serwisowej.
- Powstanie korespondencji dealerskiej.
- Ożywienie przepływu informacji technicznej z wytwórni pojazdów do niezależnych warsztatów.
- Odpływ klientów ASO do niezależnych warsztatów.
- Preferowanie tańszych części przy naprawach finansowanych przez ubezpieczycieli.
Prawno – finansowe aspekty przekształcania spółek
Przekształcenia spółek
Charakterystyczna dla stosunków gospodarczych zmienność warunków tak zewnętrznych jak i wewnętrznych, w których przedsiębiorca musi prowadzić działalność, wymaga od przedsiębiorców ciągłego dostosowywania skali, organizacji i formy przedsiębiorstwa do zmian, które się pojawiają. Wspólnicy podejmując wspólne przedsięwzięcie, jakim jest spółka planują jego rozwój według swojej aktualnej wiedzy, na skalę marzeń i wyobraźni. Życie dokonuje korekty tych planów.
Przekształcanie formy prawnej, w jakiej prowadzone jest przedsiębiorstwo spółki, łączenie się spółek oraz ich podział stanowią prawne narzędzia mające ułatwić przedsiębiorcy, rozwój, ekspansję na rynku, obniżenie kosztów działalności a czasem tylko przetrwanie.
Regulacja prawna przyjęta przez Kodeks spółek handlowych, dotycząca problematyki łączenia, podziału i przekształcania spółek stworzyła ramy dla przeprowadzania reorganizacji przedsiębiorstwa spółki przy optymalizacji kosztów związanych z realizacją tego procesu.
Obowiązujący do 31 grudnia 2000 r. kodeks handlowy, zawierał ograniczone formuły transformacji spółek, dopuszczając wyłącznie przekształcenia w grupie spółek kapitałowych. W przypadku wystąpienia określonych w Kh wydarzeń, dochodziło również do obligatoryjnego przekształcenia spółki jawnej w spółkę komandytową i spółki komandytowej w jawną. Zawężone możliwości transformacji, oraz procedura postępowań restrukturyzacyjnych sprawiały, że narzędzia te stosowane były incydentalnie.
Brak instrumentarium, stawiał również spółki prawa polskiego w gorszej sytuacji w stosunku do podmiotów zagranicznych. Kodeks spółek handlowych przyjmuje, że reorganizacja przedsiębiorstwa spółki dokonywana jest bez jego likwidacji. Rozwiązanie to nie tylko upraszcza procedurę, skraca czas transformacji i obniża koszty, ale pozwala, co jest istotne prowadzić bieżąca działalność bez utraty zaufania rynku. Kodeks dopuszcza możliwość łączenia się spółek wszelkich typów tj. osobowych z kapitałowymi i odwrotnie oraz kapitałowych miedzy sobą i osobowych między sobą. W przypadku łączenia się spółek osobowych ustawa wymaga jedynie, aby w wyniku takiego połączenia powstała spółka kapitałowa oraz jeżeli w połączeniu uczestniczy spółka kapitałowa i osobowa spółką przejmującą będzie zawsze spółka kapitałowa.
Przekształcenie może nastąpić w dowolną spółkę. Podziałowi podlegają wyłącznie spółki kapitałowe. Podział spółki jest nową instytucją w prawie polskim.
Przekształcenie spółki w inny typ spółki prowadzi jedynie do zmiany formy prawnej, w jakiej spółka prowadzi swoje przedsiębiorstwo. Mamy, więc w tym przypadku do czynienia z ciągłością trwania spółki.
Przekształcenia obejmują wszystkie typy spółek. Przekształcić może się każda spółka w każdy prawnie dopuszczalny typ spółki. Przekształceniu w spółkę prawa handlowego może ulec również spółka cywilna. Do przekształcenia spółki cywilnej mają zastosowanie przepisy dotyczące przekształcenia spółki jawnej w inną spółkę handlową. Do przekształcenia spółki stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące powstania spółki przekształconej, o ile nic innego nie wynika z ustawy. Przekształcenie podobnie jak podział czy łączenie wynika z woli wspólników. W związku z powyższym do obowiązku wpisu spółki cywilnej do rejestru przedsiębiorców jako spółki jawnej, o którym mowa w art.26 & 1-4 nie mają zastosowania przepisy o przekształceniu.
Dzień przekształcenia jest dniem wpisu do rejestru spółki przekształconej, odtąd przysługują jej wszelkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej. Wyjątek stanowią podobnie jak przy łączeniu i podziale decyzje, koncesje i zezwolenia, z których wyraźnie wynika, że zmiana stanu prawnego powoduje ich wygaśnięcie.
Jeżeli w przypadku przekształcenia zmianie ulega również korpus firmy, spółka po przekształceniu ma obowiązek podawania w nawiasie dawnej firmy. Do przekształcenia stosuje się przepisy dotyczące powstania spółki przekształconej.
Przekształcenie wymaga:
- sporządzenia planu przekształcenia wraz załącznikami i opinią biegłego rewidenta,
- powzięcia uchwały o przekształceniu,
- powołania członków organów albo określenia wspólników prowadzących sprawy spółki i reprezentujących ją,
- zawarcia umowy albo podpisania statutu spółki przekształconej,
- dokonania wpisu w rejestrze spółki przekształconej i wykreślenia spółki przekształcanej.
Plan przekształcenia przygotowuje zarząd albo wspólnicy prowadzący sprawy spółki.
W jednoosobowej spółce plan przekształcenia sporządza się w formie aktu notarialnego.
Plan przekształcenia obejmuje:
- ustalenie wartości bilansowej majątku spółki przekształcanej,
- określenie wartości udziałów lub akcji wspólników zgodnie ze sprawozdaniem finansowym.
Do planu przekształcenia dołączony zostaje projekt uchwały w sprawie przekształcenia, projekt umowy spółki przekształcanej, wycena składników majątku spółki przekształcanej oraz sprawozdanie finansowe sporządzone dla celów przekształcenia.
Plan przekształcenia bada biegły rewident w zakresie jego poprawności i rzetelności tj. biegły uprawniony do badania sprawozdań finansowych (art.559).
Zbadany przez biegłego rewidenta, plan przekształcenia i załączone do niego projekty dokumentów wymagają akceptacji wspólników, w związku z czym Spółka jest zobowiązana zawiadomić wspólników o zamiarze podjęcia uchwały w sprawie przekształcenia. Ze względu na to, że zmiana formy prawnej ma istotne znaczenie dla wspólników może, bowiem zmieniać charakter ich odpowiedzialności, kodeks wymaga, aby o zamiarze podjęcia uchwały wspólnicy zostali zawiadomieni dwukrotnie. Zawiadomienie powinno zawierać istotne elementy planu przekształcenia, opinii biegłego rewidenta w sprawie przekształcenia. W zawiadomieniu należy wskazać miejsce i termin, w którym wspólnicy spółki mogą zapoznać się z planem połączenia i dokumentami z nim związanymi. Termin na zapoznanie się z dokumentami dotyczącymi połączenia nie może być krótszy niż dwa tygodnie przed planowanym dniem podjęcia uchwały.
Uchwała o przekształceniu wymaga jednomyślnej uchwały wspólników spółki osobowej oraz kwalifikowanej uchwały wspólników spółki kapitałowej.
Dla przekształcenia spółki komandytowej i komandytowo – akcyjnej wymagane są odrębne uchwały podejmowane w grupach.
Uchwała o przekształceniu powinna, co najmniej określać:
- typ, w jaki spółka zostaje przekształcona,
- wysokość kapitału zakładowego w przypadku spółek kapitałowych, albo wysokość sumy komandytowej albo wartość nominalną akcji przy przekształceniu w spółkę komandytowo – akcyjną,
- wysokość kwoty przeznaczonej na wypłaty dla wspólników nie uczestniczących w spółce przekształconej nie więcej jednak jak 10% wartości bilansowej majątku spółki,
- zakres praw przyznanych osobiście wspólnikom w spółce przekształconej,
- nazwiska i imiona członków zarządu albo wspólników prowadzących sprawy spółki.
W terminie miesiąca od powzięcia uchwały spółka wezwie wspólników do złożenia oświadczeń o uczestnictwie w spółce (art.564). Wezwanie nie dotyczy wspólników, którzy złożyli takie oświadczenia w dniu podjęcia uchwały. Oświadczenie wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Wspólnikowi, który złożył oświadczenie przysługuje roszczenie o wypłatę kwoty odpowiadającej wartości jego udziału w spółce przekształconej. Roszczenie przedawnia się z upływem dwóch lat od chwili przekształcenia.
Wypłata powinna być dokonana w terminie sześciu miesięcy od dnia przekształcenia. Wspólnik nieuczestniczący w spółce ma prawo żądać weryfikacji wyceny wartości udziału (art.566).
Do powództwa o uchylenie lub zaskarżenie uchwały stosuje się przepisy art.422-427. Powództwo o uchylenie uchwały albo stwierdzenie nieważności tej uchwały należy wnieść w terminie miesiąca od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, nie później jednak jak w terminie trzech miesięcy od dnia powzięcia uchwały. Osoby działające za spółkę przekształcaną odpowiadają solidarnie wobec spółki, wspólników oraz osób trzecich za szkody spowodowane naruszeniem prawa albo statutu spółki przekształcanej w trakcie przekształcenia, chyba, że nie ponoszą winy.
Ogłoszenia o przekształceniu dokonuje się na wniosek zarządu spółki przekształconej albo wspólników uprawnionych do prowadzenia jej spraw.
Przekształcenia spółek kapitałowych w spółki osobowe wymagają kwalifikowanej większości głosów 2/3 przy udziale, co najmniej 2/3 kapitału. Jeżeli przekształcenie ma nastąpić w spółkę komandytową lub komandytowo – akcyjną uchwała o przekształceniu musi wskazywać osoby należące do poszczególnych grup wspólników oraz zgody rażonej na piśmie pod rygorem nieważności wspólników, którzy w przekształconej spółce ponosili nieograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania tej spółki.
Podstawowym wymogiem dla przekształceń spółek kapitałowych w spółki kapitałowe jest zachowanie na dzień przekształcenia kapitału zakładowego w niezmienionej wysokości (art.577).
Przekształcenia spółek osobowych w spółki osobowe wymagają zgody wszystkich wspólników. W przypadku przekształcenia w spółkę partnerska, komandytową lub komandytowo – akcyjną uchwałą musi uwzględnić specyfikę tych spółek.
Przekształcenie spółki jawnej w spółkę komandytową może nastąpić również na żądanie spadkobiercy zmarłego wspólnika (art.583). Spadkobierca może wystąpić z takim żądaniem w ciągu sześciu miesięcy od dnia stwierdzenia nabycia spadku.
Za zobowiązania powstałe przed dniem przekształcenia wspólnicy odpowiadają na dotychczasowych zasadach (solidarnie, osobiście, subsydiarne) przez okres trzech lat licząc od tego dnia.
Elżbieta Boniuszko
Świadek – akty prawne i literatura
- Ustawa z dnia 26.10.1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (tekst jednolity Dz. U. Nr 11/2002, poz. 109 z póź. zm.);
- Ustawa z dnia 05 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych, Dz. U. Nr 182, poz. 1228;
- Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24.06.2003r. w sprawie warunków i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa oskarżonych, świadków i innych uczestników procesu karnego z powodu choroby (Dz. U. Nr 110, poz.1049);
- Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia. 02.06.2003r w sprawie rodzaju urządzeń i środków technicznych służących do rejestracji obrazu lub dźwięku dla celów procesowych(…) (Dz. U. Nr 107 poz. 1005),
- Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2003r w sprawie sposobu postępowania z protokołami… (Dz. U. Nr 108 poz.1024);
- Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2003 r. w sprawie postępowania o zachowanie w tajemnicy… (Dz. U. Nr 108 poz.1023);
- Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 27.08.2007 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (DZ.U. 07.169/1189);
- Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 02.06.2003 r. w sprawie wysokości opłat za wydanie kserokopii dokumentu oraz uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy, Dz. U. Nr 107, poz.1006;
- Gostyński Z. Tajemnica dziennikarska a obowiązek składania zeznań w procesie karnym, Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 1997;
- Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 02.06.2003 r. w sprawie technicznych warunków przeprowadzenia okazania, dz. U. Nr 104, poz. 981,
- Zarządzenie nr 1426 Komendanta Głównego Policji z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie metodyki wykonywania czynności dochodzeniowo-śledczych przez służby policyjne wyznaczone do wykrywania przestępstw i ścigania ich sprawców.
- Zarządzenie nr 109 KGP z dnia 15.02.2012 r. w sprawie niektórych form organizacji i ewidencji czynności dochodzeniowo-śledczych Policji oraz przechowywania przez Policję dowodów rzeczowych uzyskanych w postępowaniu karnym.
- Wytyczne nr 3 KGP z dnia 15 lutego 2012 r. w sprawie wykonywania czynności dochodzeniowo-śledczych przez policjantów.
- Gruza E., Ocena wiarygodności zeznań świadków w procesie karnym. Problematyka kryminalistyczna, Zakamycze, 2003.
- Hanausek T., Kryminalistyka. Zarys wykładu, Zakamycze, 2005.
- Grzegorczyk T, Kodeks postępowania karnego, Zakamycze, 2005.
- Grzegorczyk T. Dowody w procesie karnym, Wyd. Prawnicze 1998.;
- Grzegorczyk T. Czynności procesowe w postępowaniu karnym, Wyd. Prawnicze 1998.
- Hofmański P. Sadnik E. Zgryzek K. Kodeks postępowania karnego, Komentarz, t. 1 i 2, C. H. Beck 1999.
- Hofmański P. Świadek anonimowy w procesie karnym, Zakamycze 1998.
Prawa migrantów w praktyce
Projekt współfinansowany z Europejskiego Funduszu na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich, realizowany we współpracy z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Państwową Inspekcją Pracy
CEL PROJEKTU
Celem projektu jest ułatwianie integracji obywateli państw trzecich poprzez zwiększanie ich świadomości na temat praw i obowiązków w Polsce, oraz podjęcie działań mających na celu przeciwdziałanie przejawom dyskryminacji i wyzyskowi migrantów na rynku pracy.
CZAS TRWANIA PROJEKTU
1 marca 2014 – 30 czerwca 2015 (15 miesięcy)
OPIS DZIAŁAŃ REALIZOWANYCH W RAMACH PROJEKTU
Zostaną zrealizowane następujące działania:
- Kampania informacyjna
- Pomoc migrantom
- Szkolenia antydyskryminacyjne
- Krajowa konferencja
- Zarządzanie i koordynacja projektu
1. Kampania informacyjna
W Polsce oraz na Białorusi, w Ukrainie i w Wietnamie zostanie przeprowadzona kampania informacyjna. Jej celem jest zwiększenie świadomości migrantów, którzy już przebywają w Polsce oraz tych, którzy wkrótce wyjadą do Polski i spełniają kryteria kwalifikowalności do grupy docelowej Europejskiego Funduszu na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich (EFI). Kampania będzie dotyczyć kwestii związanych z prawami i obowiązkami migrantów w Polsce.
W Polsce pod numerem 22 490 20 44 będzie działać specjalna infolinia dla migrantów, umożliwiająca im uzyskanie porady i wiedzy o przysługujących im w Polsce prawach i obowiązkach, o możliwości uzyskania pomocy w przypadku łamania ich praw, w tym w szczególności o przysługujących im prawach pracowniczych. Konsultanci będą współpracować z tłumaczami, co umożliwi kontakt migrantom używającymi na co dzień innego języka niż polski.
Na Białorusi (pod numerem +375 162 21 8888) i Ukrainie (pod numerami 0 800 505 501 oraz 527) podobne działania będą prowadzone w oparciu o infolinie już funkcjonujące i wypromowane w tych krajach. Są one od lat prowadzone przez organizacje pozarządowe we współpracy z biurami Międzynarodowej Organizacji ds. Imigracji (IOM). W Wietnamie natomiast została założona nowa infolinia, działająca pod numerem +84 4 3795 7644, również we współpracy z biurem IOM. W ramach niniejszego projektu konsultanci obsługujący infolinie zostaną przeszkoleni przez trenerów z Polski. Konsultanci otrzymają także przetłumaczone na języki ich krajów materiały opracowane dla infolinii w Polsce. Porady udzielone osobom dzwoniącym na infolinię w tych krajach będą dokumentowane zgodnie z wymogami ustalonymi dla grupy docelowej EFI.
Kolejnym elementem kampanii informacyjnej jest strona internetowa prowadzona przez IOM (migrant.info.pl). Informacje na niej zawarte będą nadal uaktualniane i uzupełniane o najnowsze regulacje prawne i inne aktualności. Strona jest dostępna w 8 językach: angielskim, chińskim, francuskim, ormiańskim, polskim, rosyjskim, ukraińskim i wietnamskim.
Opracowane i dystrybuowane będą także materiały informacyjne promujące infolinie i stronę internetową wśród migrantów. W Polsce materiały te zostaną przekazane organizacjom zrzeszającym migrantów, inspektorom pracy, pracownikom instytucji publicznych, organizacjom zajmującym się pomocą migrantom, zagranicznym placówkom dyplomatycznym, szkołom wyższym a także będą dystrybuowane za pośrednictwem środków masowego przekazu, w tym Internetu i prasy. Materiały informacyjne pojawią się także na przejściach granicznych. Podobnie jak inne materiały przygotowywane w ramach tego projektu, również i te materiały zostaną przetłumaczone na główne języki krajów pochodzenia migrantów.
Ponadto, zostanie zrealizowany cykl ok. 10 audycji radiowych emitowanych w ogólnopolskim radio. Audycje te będą miały na celu przybliżenie różnorodnych kwestii związanych z integracją migrantów reprezentantom społeczeństwa polskiego. Audycje te będą mieć wymowę antydyskryminacyjną.
Zorganizowane zostaną także spotkania informacyjne dla migrantów na temat przysługujących im w Polsce praw i obowiązków. Będą one mogły być organizowane zarówno w Polsce, jak i we wspomnianych powyżej wybranych krajach pochodzenia migrantów. Będą one organizowane w oparciu o sieć biur IOM oraz współpracujących z nimi organizacji pozarządowych.
2. Pomoc w sytuacjach kryzysowych
Migrantom, którzy już na terenie Polski znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej, w szczególności na skutek nadużyć pracodawcy czy też pośrednika pracy, będzie udzielana potrzebna pomoc. Będą oni mogli uzyskać, między innymi informację o możliwości dochodzenia swoich praw, będą także mogli skorzystać z pomocy w mediacji z pracodawcą. W przypadku uzasadnionego podejrzenia, że dana osoba padła ofiarą handlu ludźmi, będzie ona kierowana do działającego na zlecenie MSW Krajowego Centrum Interwencyjno-Konsultacyjnego dla ofiar handlu ludźmi.
3. Szkolenia antydyskryminacyjne
W celu zwiększenia skuteczności działań na rzecz zapobiegania i przeciwdziałania wyzyskowi i dyskryminacji migrantów na rynku pracy będą realizowane szkolenia antydyskryminacyjne, które będą adresowane do – między innymi – aplikantów, sędziów, pracowników szkół wyższych, pracowników Państwowej Inspekcji Pracy i przedstawicieli sektora prywatnego.
Szkolenia będą odbywać się na podstawie opracowanego już przez IOM programu szkoleniowego. Program ramowy może być modyfikowany i dostosowywany do potrzeb różnych grup uczestników. Szkolenia będą prowadzone metodami interaktywnymi przez trenerów wyspecjalizowanych i doświadczonych w problematyce będącej tematem poszczególnych modułów. Przewidujemy organizację ok. 8 szkoleń, na których przeszkolonych zostanie ok. 150 osób.
4. Krajowa konferencja
W ramach projektu zostanie zorganizowana ogólnokrajowa, ok. 2-dniowa konferencja poświęcona problematyce migracji i integracji, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii związanych z rynkiem pracy. Zostaną na nią zaproszeni przedstawiciele wszystkich kluczowych instytucji zajmujących się ta problematyką, m. in: instytucji rządowych różnego szczebla, organów kontroli, związków zawodowych, związków pracodawców i organizacji pozarządowych wspierających i zrzeszających migrantów.
5. Zarządzanie, koordynacja i administracja
Projekt będzie zarządzany przez IOM. W celu monitoringu i ewaluacji wdrażania projektu zostanie powołany Komitet Sterujący. W skład Komitetu Sterującego będą wchodzić reprezentanci Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Państwowej Inspekcji Pracy.