Prawno – finansowe aspekty przekształcania spółek

5/5 - (1 vote)

Przekształcenia spółek

Charakterystyczna dla stosunków gospodarczych zmienność warunków tak zewnętrznych jak i wewnętrznych, w których przedsiębiorca musi prowadzić działalność, wymaga od przedsiębiorców ciągłego dostosowywania skali, organizacji i formy przedsiębiorstwa do zmian, które się pojawiają. Wspólnicy podejmując wspólne przedsięwzięcie, jakim jest spółka planują jego rozwój według swojej aktualnej wiedzy, na skalę marzeń i wyobraźni. Życie dokonuje korekty tych planów.

Przekształcanie formy prawnej, w jakiej prowadzone jest przedsiębiorstwo spółki, łączenie się spółek oraz ich podział stanowią prawne narzędzia mające ułatwić przedsiębiorcy, rozwój, ekspansję na rynku, obniżenie kosztów działalności a czasem tylko przetrwanie.

Regulacja prawna przyjęta przez Kodeks spółek handlowych, dotycząca problematyki łączenia, podziału i przekształcania spółek stworzyła ramy dla przeprowadzania reorganizacji przedsiębiorstwa spółki przy optymalizacji kosztów związanych z realizacją tego procesu.

Obowiązujący do 31 grudnia 2000 r. kodeks handlowy, zawierał ograniczone formuły transformacji spółek, dopuszczając wyłącznie przekształcenia w grupie spółek kapitałowych. W przypadku wystąpienia określonych w Kh wydarzeń, dochodziło również do obligatoryjnego przekształcenia spółki jawnej w spółkę komandytową i spółki komandytowej w jawną. Zawężone możliwości transformacji, oraz procedura postępowań restrukturyzacyjnych sprawiały, że narzędzia te stosowane były incydentalnie.

Brak instrumentarium, stawiał również spółki prawa polskiego w gorszej sytuacji w stosunku do podmiotów zagranicznych. Kodeks spółek handlowych przyjmuje, że reorganizacja przedsiębiorstwa spółki dokonywana jest bez jego likwidacji. Rozwiązanie to nie tylko upraszcza procedurę, skraca czas transformacji i obniża koszty, ale pozwala, co jest istotne prowadzić bieżąca działalność bez utraty zaufania rynku. Kodeks dopuszcza możliwość łączenia się spółek wszelkich typów tj. osobowych z kapitałowymi i odwrotnie oraz kapitałowych miedzy sobą i osobowych między sobą. W przypadku łączenia się spółek osobowych ustawa wymaga jedynie, aby w wyniku takiego połączenia powstała spółka kapitałowa oraz jeżeli w połączeniu uczestniczy spółka kapitałowa i osobowa spółką przejmującą będzie zawsze spółka kapitałowa.

Przekształcenie może nastąpić w dowolną spółkę. Podziałowi podlegają wyłącznie spółki kapitałowe. Podział spółki jest nową instytucją w prawie polskim.

Przekształcenie spółki w inny typ spółki prowadzi jedynie do zmiany formy prawnej, w jakiej spółka prowadzi swoje przedsiębiorstwo. Mamy, więc w tym przypadku do czynienia z ciągłością trwania spółki.

Przekształcenia obejmują wszystkie typy spółek. Przekształcić może się każda spółka w każdy prawnie dopuszczalny typ spółki. Przekształceniu w spółkę prawa handlowego może ulec również spółka cywilna. Do przekształcenia spółki cywilnej mają zastosowanie przepisy dotyczące przekształcenia spółki jawnej w inną spółkę handlową. Do przekształcenia spółki stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące powstania spółki przekształconej, o ile nic innego nie wynika z ustawy. Przekształcenie podobnie jak podział czy łączenie wynika z woli wspólników. W związku z powyższym do obowiązku wpisu spółki cywilnej do rejestru przedsiębiorców jako spółki jawnej, o którym mowa w art.26 & 1-4 nie mają zastosowania przepisy o przekształceniu.

Dzień przekształcenia jest dniem wpisu do rejestru spółki przekształconej, odtąd przysługują jej wszelkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej. Wyjątek stanowią podobnie jak przy łączeniu i podziale decyzje, koncesje i zezwolenia, z których wyraźnie wynika, że zmiana stanu prawnego powoduje ich wygaśnięcie.

Jeżeli w przypadku przekształcenia zmianie ulega również korpus firmy, spółka po przekształceniu ma obowiązek podawania w nawiasie dawnej firmy. Do przekształcenia stosuje się przepisy dotyczące powstania spółki przekształconej.

Przekształcenie wymaga:

  • sporządzenia planu przekształcenia wraz załącznikami i opinią biegłego rewidenta,
  • powzięcia uchwały o przekształceniu,
  • powołania członków organów albo określenia wspólników prowadzących sprawy spółki i reprezentujących ją,
  • zawarcia umowy albo podpisania statutu spółki przekształconej,
  • dokonania wpisu w rejestrze spółki przekształconej i wykreślenia spółki przekształcanej.

Plan przekształcenia przygotowuje zarząd albo wspólnicy prowadzący sprawy spółki.

W jednoosobowej spółce plan przekształcenia sporządza się w formie aktu notarialnego.

Plan przekształcenia obejmuje:

  • ustalenie wartości bilansowej majątku spółki przekształcanej,
  • określenie wartości udziałów lub akcji wspólników zgodnie ze sprawozdaniem finansowym.

Do planu przekształcenia dołączony zostaje projekt uchwały w sprawie przekształcenia, projekt umowy spółki przekształcanej, wycena składników majątku spółki przekształcanej oraz sprawozdanie finansowe sporządzone dla celów przekształcenia.

Plan przekształcenia bada biegły rewident w zakresie jego poprawności i rzetelności tj. biegły uprawniony do badania sprawozdań finansowych (art.559).

Zbadany przez biegłego rewidenta, plan przekształcenia i załączone do niego projekty dokumentów wymagają akceptacji wspólników, w związku z czym Spółka jest zobowiązana zawiadomić wspólników o zamiarze podjęcia uchwały w sprawie przekształcenia. Ze względu na to, że zmiana formy prawnej ma istotne znaczenie dla wspólników może, bowiem zmieniać charakter ich odpowiedzialności, kodeks wymaga, aby o zamiarze podjęcia uchwały wspólnicy zostali zawiadomieni dwukrotnie. Zawiadomienie powinno zawierać istotne elementy planu przekształcenia, opinii biegłego rewidenta w sprawie przekształcenia. W zawiadomieniu należy wskazać miejsce i termin, w którym wspólnicy spółki mogą zapoznać się z planem połączenia i dokumentami z nim związanymi. Termin na zapoznanie się z dokumentami dotyczącymi połączenia nie może być krótszy niż dwa tygodnie przed planowanym dniem podjęcia uchwały.

Uchwała o przekształceniu wymaga jednomyślnej uchwały wspólników spółki osobowej oraz kwalifikowanej uchwały wspólników spółki kapitałowej.

Dla przekształcenia spółki komandytowej i komandytowo – akcyjnej wymagane są odrębne uchwały podejmowane w grupach.

Uchwała o przekształceniu powinna, co najmniej określać:

  • typ, w jaki spółka zostaje przekształcona,
  • wysokość kapitału zakładowego w przypadku spółek kapitałowych, albo wysokość sumy komandytowej albo wartość nominalną akcji przy przekształceniu w spółkę komandytowo – akcyjną,
  • wysokość kwoty przeznaczonej na wypłaty dla wspólników nie uczestniczących w spółce przekształconej nie więcej jednak jak 10% wartości bilansowej majątku spółki,
  • zakres praw przyznanych osobiście wspólnikom w spółce przekształconej,
  • nazwiska i imiona członków zarządu albo wspólników prowadzących sprawy spółki.

W terminie miesiąca od powzięcia uchwały spółka wezwie wspólników do złożenia oświadczeń o uczestnictwie w spółce (art.564). Wezwanie nie dotyczy wspólników, którzy złożyli takie oświadczenia w dniu podjęcia uchwały. Oświadczenie wymaga formy pisemnej pod rygorem nieważności. Wspólnikowi, który złożył oświadczenie przysługuje roszczenie o wypłatę kwoty odpowiadającej wartości jego udziału w spółce przekształconej. Roszczenie przedawnia się z upływem dwóch lat od chwili przekształcenia.

Wypłata powinna być dokonana w terminie sześciu miesięcy od dnia przekształcenia. Wspólnik nieuczestniczący w spółce ma prawo żądać weryfikacji wyceny wartości udziału (art.566).

Do powództwa o uchylenie lub zaskarżenie uchwały stosuje się przepisy art.422-427. Powództwo o uchylenie uchwały albo stwierdzenie nieważności tej uchwały należy wnieść w terminie miesiąca od dnia otrzymania wiadomości o uchwale, nie później jednak jak w terminie trzech miesięcy od dnia powzięcia uchwały. Osoby działające za spółkę przekształcaną odpowiadają solidarnie wobec spółki, wspólników oraz osób trzecich za szkody spowodowane naruszeniem prawa albo statutu spółki przekształcanej w trakcie przekształcenia, chyba, że nie ponoszą winy.

Ogłoszenia o przekształceniu dokonuje się na wniosek zarządu spółki przekształconej albo wspólników uprawnionych do prowadzenia jej spraw.

Przekształcenia spółek kapitałowych w spółki osobowe wymagają kwalifikowanej większości głosów 2/3 przy udziale, co najmniej 2/3 kapitału. Jeżeli przekształcenie ma nastąpić w spółkę komandytową lub komandytowo – akcyjną uchwała o przekształceniu musi wskazywać osoby należące do poszczególnych grup wspólników oraz zgody rażonej na piśmie pod rygorem nieważności wspólników, którzy w przekształconej spółce ponosili nieograniczoną odpowiedzialność za zobowiązania tej spółki.

Podstawowym wymogiem dla przekształceń spółek kapitałowych w spółki kapitałowe jest zachowanie na dzień przekształcenia kapitału zakładowego w niezmienionej wysokości (art.577).

Przekształcenia spółek osobowych w spółki osobowe wymagają zgody wszystkich wspólników. W przypadku przekształcenia w spółkę partnerska, komandytową lub komandytowo – akcyjną uchwałą musi uwzględnić specyfikę tych spółek.

Przekształcenie spółki jawnej w spółkę komandytową może nastąpić również na żądanie spadkobiercy zmarłego wspólnika (art.583). Spadkobierca może wystąpić z takim żądaniem w ciągu sześciu miesięcy od dnia stwierdzenia nabycia spadku.

Za zobowiązania powstałe przed dniem przekształcenia wspólnicy odpowiadają na dotychczasowych zasadach (solidarnie, osobiście, subsydiarne) przez okres trzech lat licząc od tego dnia.

Elżbieta Boniuszko

Świadek – akty prawne i literatura

5/5 - (1 vote)

  1. Ustawa z dnia 26.10.1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (tekst jednolity Dz. U. Nr 11/2002, poz. 109 z póź. zm.);
  2. Ustawa z dnia 05 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych, Dz. U. Nr 182, poz. 1228;
  3. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 24.06.2003r. w sprawie warunków i trybu usprawiedliwiania niestawiennictwa oskarżonych, świadków i innych uczestników procesu karnego z powodu choroby (Dz. U. Nr 110, poz.1049);
  4. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia. 02.06.2003r w sprawie rodzaju urządzeń i środków technicznych służących do rejestracji obrazu lub dźwięku dla celów procesowych(…) (Dz. U. Nr 107 poz. 1005),
  5. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2003r w sprawie sposobu postępowania z protokołami… (Dz. U. Nr 108 poz.1024);
  6. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2003 r. w sprawie postępowania o zachowanie w tajemnicy… (Dz. U. Nr 108 poz.1023);
  7. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 27.08.2007 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (DZ.U. 07.169/1189);
  8. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 02.06.2003 r. w sprawie wysokości opłat za wydanie kserokopii dokumentu oraz uwierzytelnionych odpisów z akt sprawy, Dz. U. Nr 107, poz.1006;
  9. Gostyński Z. Tajemnica dziennikarska a obowiązek składania zeznań w procesie karnym, Dom Wydawniczy ABC, Warszawa 1997;
  10. Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 02.06.2003 r. w sprawie technicznych warunków przeprowadzenia okazania, dz. U. Nr 104, poz. 981,
  11. Zarządzenie nr 1426 Komendanta Głównego Policji z dnia 23 grudnia 2004 r. w sprawie metodyki wykonywania czynności dochodzeniowo-śledczych przez służby policyjne wyznaczone do wykrywania przestępstw i ścigania ich sprawców.
  12. Zarządzenie nr 109 KGP z dnia 15.02.2012 r. w sprawie niektórych form organizacji i ewidencji czynności dochodzeniowo-śledczych Policji oraz przechowywania przez Policję dowodów rzeczowych uzyskanych w postępowaniu karnym.
  13. Wytyczne nr 3 KGP z dnia 15 lutego 2012 r. w sprawie wykonywania czynności dochodzeniowo-śledczych przez policjantów.
  14. Gruza E., Ocena wiarygodności zeznań świadków w procesie karnym. Problematyka kryminalistyczna, Zakamycze, 2003.
  15. Hanausek T., Kryminalistyka. Zarys wykładu, Zakamycze, 2005.
  16. Grzegorczyk T, Kodeks postępowania karnego, Zakamycze, 2005.
  17. Grzegorczyk T. Dowody w procesie karnym, Wyd. Prawnicze 1998.;
  18. Grzegorczyk T. Czynności procesowe w postępowaniu karnym, Wyd. Prawnicze 1998.
  19. Hofmański P. Sadnik E. Zgryzek K. Kodeks postępowania karnego, Komentarz, t. 1 i 2, C. H. Beck 1999.
  20. Hofmański P. Świadek anonimowy w procesie karnym, Zakamycze 1998.

Prawa migrantów w praktyce

5/5 - (1 vote)

Projekt współfinansowany z Europejskiego Funduszu na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich, realizowany we współpracy z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych i Państwową Inspekcją Pracy

CEL PROJEKTU

Celem projektu jest ułatwianie integracji obywateli państw trzecich poprzez zwiększanie ich świadomości na temat praw i obowiązków w Polsce, oraz podjęcie działań mających na celu przeciwdziałanie przejawom dyskryminacji i wyzyskowi migrantów na rynku pracy.

CZAS TRWANIA PROJEKTU

1 marca 2014 – 30 czerwca 2015 (15 miesięcy)

OPIS DZIAŁAŃ REALIZOWANYCH W RAMACH PROJEKTU

Zostaną zrealizowane następujące działania:

  • Kampania informacyjna
  • Pomoc migrantom
  • Szkolenia antydyskryminacyjne
  • Krajowa konferencja
  • Zarządzanie i koordynacja projektu

1. Kampania informacyjna

W Polsce oraz na Białorusi, w Ukrainie i w Wietnamie zostanie przeprowadzona kampania informacyjna. Jej celem jest zwiększenie świadomości migrantów, którzy już przebywają w Polsce oraz tych, którzy wkrótce wyjadą do Polski i spełniają kryteria kwalifikowalności do grupy docelowej Europejskiego Funduszu na rzecz Integracji Obywateli Państw Trzecich (EFI). Kampania będzie dotyczyć kwestii związanych z prawami i obowiązkami migrantów w Polsce.

W Polsce pod numerem 22 490 20 44 będzie działać specjalna infolinia dla migrantów, umożliwiająca im uzyskanie porady i wiedzy o przysługujących im w Polsce prawach i obowiązkach, o możliwości uzyskania pomocy w przypadku łamania ich praw, w tym w szczególności o przysługujących im prawach pracowniczych. Konsultanci będą współpracować z tłumaczami, co umożliwi kontakt migrantom używającymi na co dzień innego języka niż polski.

Na Białorusi (pod numerem +375 162 21 8888) i Ukrainie (pod numerami 0 800 505 501 oraz 527) podobne działania będą prowadzone w oparciu o infolinie już funkcjonujące i wypromowane w tych krajach. Są one od lat prowadzone przez organizacje pozarządowe we współpracy z biurami Międzynarodowej Organizacji ds. Imigracji (IOM). W Wietnamie natomiast została założona nowa infolinia, działająca pod numerem +84 4 3795 7644, również we współpracy z biurem IOM. W ramach niniejszego projektu konsultanci obsługujący infolinie zostaną przeszkoleni przez trenerów z Polski. Konsultanci otrzymają także przetłumaczone na języki ich krajów materiały opracowane dla infolinii w Polsce. Porady udzielone osobom dzwoniącym na infolinię w tych krajach będą dokumentowane zgodnie z wymogami ustalonymi dla grupy docelowej EFI.

Kolejnym elementem kampanii informacyjnej jest strona internetowa prowadzona przez IOM (migrant.info.pl). Informacje na niej zawarte będą nadal uaktualniane i uzupełniane o najnowsze regulacje prawne i inne aktualności. Strona jest dostępna w 8 językach: angielskim, chińskim, francuskim, ormiańskim, polskim, rosyjskim, ukraińskim i wietnamskim.

Opracowane i dystrybuowane będą także materiały informacyjne promujące infolinie i stronę internetową wśród migrantów. W Polsce materiały te zostaną przekazane organizacjom zrzeszającym migrantów, inspektorom pracy, pracownikom instytucji publicznych, organizacjom zajmującym się pomocą migrantom, zagranicznym placówkom dyplomatycznym, szkołom wyższym a także będą dystrybuowane za pośrednictwem środków masowego przekazu, w tym Internetu i prasy. Materiały informacyjne pojawią się także na przejściach granicznych. Podobnie jak inne materiały przygotowywane w ramach tego projektu, również i te materiały zostaną przetłumaczone na główne języki krajów pochodzenia migrantów.

Ponadto, zostanie zrealizowany cykl ok. 10 audycji radiowych emitowanych w ogólnopolskim radio. Audycje te będą miały na celu przybliżenie różnorodnych kwestii związanych z integracją migrantów reprezentantom społeczeństwa polskiego. Audycje te będą mieć wymowę antydyskryminacyjną.

Zorganizowane zostaną także spotkania informacyjne dla migrantów na temat przysługujących im w Polsce praw i obowiązków. Będą one mogły być organizowane zarówno w Polsce, jak i we wspomnianych powyżej wybranych krajach pochodzenia migrantów. Będą one organizowane w oparciu o sieć biur IOM oraz współpracujących z nimi organizacji pozarządowych.

2. Pomoc w sytuacjach kryzysowych

Migrantom, którzy już na terenie Polski znaleźli się w trudnej sytuacji życiowej, w szczególności na skutek nadużyć pracodawcy czy też pośrednika pracy, będzie udzielana potrzebna pomoc. Będą oni mogli uzyskać, między innymi informację o możliwości dochodzenia swoich praw, będą także mogli skorzystać z pomocy w mediacji z pracodawcą. W przypadku uzasadnionego podejrzenia, że dana osoba padła ofiarą handlu ludźmi, będzie ona kierowana do działającego na zlecenie MSW Krajowego Centrum Interwencyjno-Konsultacyjnego dla ofiar handlu ludźmi.

3. Szkolenia antydyskryminacyjne

W celu zwiększenia skuteczności działań na rzecz zapobiegania i przeciwdziałania wyzyskowi i dyskryminacji migrantów na rynku pracy będą realizowane szkolenia antydyskryminacyjne, które będą adresowane do – między innymi – aplikantów, sędziów, pracowników szkół wyższych, pracowników Państwowej Inspekcji Pracy i przedstawicieli sektora prywatnego.

Szkolenia będą odbywać się na podstawie opracowanego już przez IOM programu szkoleniowego. Program ramowy może być modyfikowany i dostosowywany do potrzeb różnych grup uczestników. Szkolenia będą prowadzone metodami interaktywnymi przez trenerów wyspecjalizowanych i doświadczonych w problematyce będącej tematem poszczególnych modułów. Przewidujemy organizację ok. 8 szkoleń, na których przeszkolonych zostanie ok. 150 osób.

4. Krajowa konferencja

W ramach projektu zostanie zorganizowana ogólnokrajowa, ok. 2-dniowa konferencja poświęcona problematyce migracji i integracji, ze szczególnym uwzględnieniem kwestii związanych z rynkiem pracy. Zostaną na nią zaproszeni przedstawiciele wszystkich kluczowych instytucji zajmujących się ta problematyką, m. in: instytucji rządowych różnego szczebla, organów kontroli, związków zawodowych, związków pracodawców i organizacji pozarządowych wspierających i zrzeszających migrantów.

5. Zarządzanie, koordynacja i administracja

Projekt będzie zarządzany przez IOM. W celu monitoringu i ewaluacji wdrażania projektu zostanie powołany Komitet Sterujący. W skład Komitetu Sterującego będą wchodzić reprezentanci Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Państwowej Inspekcji Pracy.

Typ kwalifikowany rozboju

5/5 - (1 vote)

praca magisterska z prawa karnego

Art. 280 § 2 Kodeksu Karnego określa kwalifikowany typ rozboju, który w odróżnieniu do podstawowej postaci tego przestępstwa zawartej w § 1 jest zbrodnią.

Dla wystąpienia przestępstwa z artykułu 280 § 2 Kodeksu Karnego konieczny jest szczególny sposób działania sprawcy:

  1. posługiwanie się bronią palną, nożem albo innym przedmiotem podobnie niebezpiecznym albo środkiem obezwładniającym,
  2. działanie w sposób inny, który bezpośrednio zagraża życiu,
  3. działanie wspólnie z innym człowiekiem, który posługuje się taką wymienioną bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem.

Wynika z tego, iż elementami, które tworzą typ kwalifikowany będą: sposób w jaki sprawca działa dokonując zaboru jak również przedmiot, jakim się on posługuje.

Użyte w art. 280 § 2 sformułowanie „posługuje się” ma szersze znaczenie niż słowo „używa”, które ustawodawca zastosował w art. 159 Kodeksu Karnego Przez „posłużenie się” powinno rozumieć zarówno użycie, jak i straszenie przedmiotem. Każda zatem forma demonstrowania przedmiotów, o których mowa w tym przepisie, w celu dokonania zaboru, zmierzającego do spotęgowania przemocy, dla wywołania większej obawy oraz poczucia zagrożenia ofiary, może być posługiwaniem się.[1]

Zgodnie z Ustawą z dnia 21 maja 1999 roku o broni i amunicji (Dz.U. Nr 53, poz. 549) bronią palną jest broń bojowa, sportowa, myśliwska, gazowa, alarmowa oraz sygnałowa.

Przez broń palną należy rozumieć urządzenie, które zdolne jest do wyrzucenia pocisku sprężonymi gazami, powstałymi w wyniku spalania się materiału miotającego oraz skutecznego rażenia nim człowieka, tj. spowodowania śmierci lub obrażeń ciała.[2] Do przyjęcia, iż przedmiot, jakim posługiwał się sprawca rozboju, stanowi broń palną, konieczne jest stwierdzenie przedmiotowej cechy w postaci jej zdatności do rażenia celu pociskiem z odpowiedniej odległości. Straszaki oraz  zbliżone do nich przedmioty, które służą do zabawy, nie mają tej cechy.[3]

W rozumieniu artykułu 280 § 2 Kodeksu Karnego posłużenie się bronią palną nie musi polegać na oddaniu strzału, czy chociażby na jego usiłowaniu. Broń nie musi być również nabita. Dla bytu rozboju kwalifikowanego wystarczy, że sprawca posiada ze sobą broń palną i poprzez swoje zachowanie stwarza u pokrzywdzonego przekonanie, że broń ta może być użyta w każdej chwili.

Z artykułu 280 § 2 Kodeksu Karnego wynika, iż posługiwanie się bronią oraz posługiwanie się innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem ma te same konsekwencje prawnokarne. Pod sformułowaniem „inny podobnie niebezpieczny przedmiot” kryje się więc przedmiot, który ze względu na swoją właściwość czy konstrukcję może spowodować śmierć człowieka lub znaczne obrażenia ciała. Do takich przedmiotów Sąd Najwyższy zaliczył między innymi pojazdy, jeśli kierując nimi sprawca zmierzał do zatrzymania oraz obezwładnienia ofiary, butelki i garnek metalowy, jakimi sprawca zadawał ofierze ciosy z dużą siłą,  także użyte w określony sposób ciecze żrące czy trujące, prąd elektryczny, gaz, jak również chloroform i sprężone powietrze. Nie będzie jednak narzędziem niebezpiecznym w rozumieniu rozboju kwalifikowanego siła rąk.

Ustawodawca do przedmiotów kształtujących kwalifikowany typ rozboju zalicza także środki obezwładniające, do których należą m.in. ręczny miotacz gazowy i pistolet gazowy.

Ocena przedmiotu jakim posłużył się sprawca rabunku, powinna być dokonana w sposób jak najbardziej obiektywny, a więc, czy jest on niebezpiecznym przedmiotem, mogącym spowodować znaczne uszkodzenie ciała. Między zachowaniem sprawcy a skutkiem zachodzić powinien związek przyczynowy, który stwierdzać należy przy wykorzystaniu tzw. testu warunku właściwego. Ponadto konieczne jest ustalenie powiązania normatywnego między zachowaniem się sprawcy a skutkiem, przesądzającego istnienie stosunku sprawstwa.[4]

W odniesieniu do odmiany typu kwalifikowanego rozboju polegającego na działaniu sprawcy w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu, obok skutku w postaci zaboru rzeczy konieczne jest także działanie sprawcy w sposób bezpośrednio zagrażający życiu człowieka. Element ten nie stanowi jednak skutku przestępstwa rozboju z artykułu 280 § 2, ale określa jedynie sposób działania.[5]

Różnica między tą postacią kwalifikowanego rozboju a rozbojem polegającym na posługiwaniu się bronią, nożem, innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym, sprowadza się do tego, iż w przypadku posługiwania się przez sprawcę przedmiotami wymienionymi w artykułu 280 § 2 in principio ustawodawca zakłada, że samo ich użycie przez sprawcę stwarza stan bezpośredniego niebezpieczeństwa utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu.[6] Aby więc możliwe było przyjęcie kwalifikowanej postaci rozboju, w przypadku kiedy sprawca wykorzystuje inne przedmioty niż wskazane w artykule 280 § 2, koniecznym jest wykazanie, ze zachowanie sprawcy stwarzało bezpośrednie zagrożenie dla życia innemu człowiekowi.

Do znamion kwalifikowanego typu rozboju, który może przybierać postać działania sprawcy, nie używającego broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego ani też samodzielnie nie działającego w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu, lecz działającego wspólnie z inną osobą, która posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem albo środkiem obezwładniającym lub działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu, jest element współdziałania. Mamy w tym przypadku do czynienia z opisaną w znamionach typu czynu zabronionego formą współsprawstwa dopełniającego, skutkującą odpowiedzialnością wszystkich współdziałających, niezależnie od roli wypełnianej w trakcie realizacji znamion przestępstwa za typ kwalifikowany.[7]

Nie każdy ze sprawców posługiwać się musi bronią palną, nożem lub innym przedmiotem podobnie niebezpiecznym albo środkiem obezwładniającym albo działać w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu, by poskutkowało to odpowiedzialnością wszystkich współsprawców. Wystarczy, że uczyni to którykolwiek z nich, a pozostali obejmują swoją świadomością takie zachowanie i co najmniej się na to godzą.

Czynność wykonawcza przestępstwa określonego w artykule 280 § 2 stanowi złożone działanie polegające z jednej strony na zaborze w celu przywłaszczenia cudzej rzeczy ruchomej, z drugiej zaś na stosowaniu wyliczonych w tym przepisie sposobów oddziaływania na pokrzywdzonego lub inną osobę.[8] Dla bytu przestępstwa określonego w artykule 280 § 2 wystarczy żeby sprawca stosując jeden z opisanych w tym artykule sposobów działania dokonał w tym samym czasie zaboru rzeczy. Sam bowiem zamach na osobę dokonany przy wykorzystaniu noża, broni palnej, innego podobnie przedmiotu niebezpiecznego albo środka obezwładniającego, wywołujący określone skutki u pokrzywdzonego, to będzie to stanowić jedynie usiłowanie kwalifikowanego rozboju.


[1] O. Górniok, S. Hoc, S.M. Przyjemski: Kodeks Karny, Komentarz, Tom III, Gdańsk 2001, s. 359.

[2] M. Kulicki: Kryminalistyka, Toruń 1995, str. 349.

[3] OSN KW 1976, z. 12, poz. 147.

[4] M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas: Przestępstwa przeciwko mieniu, s. 117.

[5] B. Michalski: Przestępstwa przeciwko mieniu, Warszawa 1999, s. 124.

[6] M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas: Przestępstwa przeciwko mieniu, s. 81.

[7] Tamże, s. 82.

[8] Tamże, s. 83.