Prace dyplomowe

Działania Prezesa URE w obszarach ciepłownictwa objętych koncesjonowaniem

przez
5/5 - (1 vote)

Udzielanie koncesji [256]

Zgodnie z przepisami art. 67 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne Prezes URE miał obowiązek w terminie 18 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy – Prawo energetyczne udzielić z urzędu koncesji przedsiębiorstwom ciepłowniczym działającym lub będącym w budowie w dniu ogłoszenia ustawy, o ile spełniają one warunki określone ustawą.

W zakresie koncesji dotyczących ciepła, proces koncesjonowania z urzędu został zakończony w 1998 r. Liczbę wydanych koncesji dla przedsiębiorstw w poszczególnych obszarach działalności energetycznej przedstawia tabela 5.

Tabela 5. Koncesje dla wytwarzania i obrotu ciepłem wydane w 1998 r.

Rodzaj prowadzonej działalności energetycznej Liczba wydanych koncesji
 – wytwarzanie ciepła 729
 – przesyłanie i dystrybucja ciepła 768
 – obrót ciepłem 207

Pierwszą decyzję o udzieleniu koncesji na wytwarzanie ciepła dla Elektrociepłowni Lublin-Wrotków Sp. z o. o. w Lublinie wydano w dniu 31 lipca 1998 r.

Począwszy od 1999 r. działalność Prezesa URE w zakresie udzielania koncesji dotyczyć będzie postępowań wszczętych na wniosek przedsiębiorców, a w roku 2000 również postępowań wszczętych z urzędu257.

Realizując obowiązek wydania koncesji z urzędu przedsiębiorcom, którzy spełnili warunki (określone w art. 3 ustawy nowelizującej Prawo energetyczne258) Prezes URE udzielił w 2001 r.:

  • 24 koncesje na wytwarzanie ciepła,
  • 2 koncesje na przesyłanie i dystrybucję ciepła
  • 3 postępowania w sprawie udzielenia koncesji na wytwarzanie ciepła zakończyły się wydaniem decyzji o ich umorzeniu.

Postępowania prowadzone w 2001 r., wszczęte na wniosek przedsiębiorców zakończyły się wydaniem następujących koncesji:

  • na wytwarzanie ciepła 43
  • na przesyłanie i dystrybucję ciepła 46
  • na obrót ciepłem 10

Liczba koncesji udzielonych w latach 1998-2001 r. w obszarze koncesjonowanej działalności wytwarzania i obrotu ciepłem przedstawia poniższa tabela 6.

Tabela 6. Zestawienie koncesji dla ciepła udzielonych w latach 1998 – 200.

Obszar koncesjonowania Liczba
1998 – 2000 (łącznie) 2001
Wytwarzanie ciepła 934 66
Przesyłanie i dystrybucja ciepła 950 49
Obrót ciepłem 284 11
Razem 2168 126

Według stanu na dzień 30 kwietnia 2002 r. liczba wydanych przez URE koncesji oraz promes na działalność gospodarczą dotyczącą ciepła przedstawiała się następująco259

Tabela 7. Wydane przez URE koncesje i promesy według stanu na 30 kwietnia 2002 r.

Koncesje Udzielone Wydane promesy
Razem w tym na wniosek
Wytwarzanie 793 174 24
Przesył i dystrybucja 760 203 15
Obrót 218 67 2
Ogółem 1771 444 41

Należy zauważyć, iż znaczący wpływ na przedłużanie procesu wydawania lub zmiany koncesji miały w szczególności kolejne nowelizacje Prawa energetycznego, a także przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.).260

Odmowa udzielenia koncesji

W 2001 r. wydano 12 decyzji o odmowie udzielenia lub zmiany koncesji. Najczęściej, w uzasadnieniach decyzji odmownych przedstawiane były następujące powody takiego rozstrzygnięcia:
  • niezłożenie w terminie zabezpieczenia majątkowego wymaganego zgodnie z art. 38 ustawy – Prawo energetyczne,
  • brak środków finansowych gwarantujących prawidłowe prowadzenie działalności,
  • skazanie w przeszłości ubiegającego się o koncesję, za przestępstwo mające związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zmiana i cofanie koncesji

W 2001 r. wydano 773 decyzje zmieniające udzielone koncesje, z tego 689 decyzji zostało zmienionych na wniosek strony, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne. Zmiany warunków udzielonych koncesji dokonywane były przede wszystkim w związku z:

  • koniecznością dostosowania zapisu koncesji do aktualnego stanu organizacyjno – prawnego koncesjonariusza, zaistniałego po przekształceniach własnościowych przedsiębiorstwa,
  • wnioskiem strony o rozszerzenie lub zawężenie zakresu udzielonych koncesji w związku z przejęciem lub przekazaniem, wyłączeniem lub modernizacją eksploatowanych lub nowych źródeł ciepła, sieci ciepłowniczych lub linii energetycznych,
  • wnioskiem strony o wydłużenie terminu wypełnienia określonych w koncesjach warunków szczególnych wykonywania działalności,
  • zmianą nazwy, formy prawnej lub siedziby koncesjonariusza, tu szczególnie liczną grupę stanowiły wnioski o zmianę formy prawnej ze spółki cywilnej na inną (najczęściej jawną).

W 2001 r., w związku z zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej, na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy – Prawo energetyczne, cofniętych zostało 158 koncesji wydanych w stosunku do 98 przedsiębiorców. W większości przypadków cofnięcie koncesji nastąpiło na wniosek strony. W uzasadnieniu decyzji najczęściej podawanym powodem cofnięcia koncesji było zaprzestanie prowadzenia działalności w zakresie objętym obowiązkiem jej posiadania lub definitywne zaprzestanie prowadzenia działalności przez przedsiębiorcę.

Ponadto, wydano 81 decyzji (w stosunku do 56 przedsiębiorców) stwierdzających wygaśnięcie koncesji na podstawie art. 162 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego. Decyzje te zostały wydane w związku z ograniczeniem przez przedsiębiorców zakresu prowadzonej działalności do tego stopnia, że nie wymagała ona posiadania koncesji na mocy przepisów art. 32 ust. 1 ustawy – Prawo energetyczne, np. poprzez ograniczenie przez odbiorców ciepła mocy zamówionej do wielkości nie przewyższającej 1 MW. Niejednokrotnie, wydanie decyzji o stwierdzeniu wygaśnięcia koncesji wiązało się ze zmianami wynikającymi z ustawy nowelizującej. Wobec przedsiębiorców, których działalność po zmianie ustawy – Prawo energetyczne nie wymagała uzyskania koncesji i którzy złożyli wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia koncesji, wydawana była stosowna decyzja. Odnotowano również wygaśnięcie kilkunastu koncesji w trybie art. 42 ustawy – Prawo energetyczne, w wyniku wykreślenia przedsiębiorców z właściwych rejestrów lub ewidencji.

W roku 2001 wydano 12 decyzji (w stosunku do 10 przedsiębiorców) o uchyleniu decyzji w sprawie udzielenia lub cofnięcia koncesji. Dane dotyczące liczby wydanych decyzji o umorzeniu postępowań oraz zmianie, cofnięciu i stwierdzeniu wygaśnięcia koncesji wydanych w latach 1998-2001 przedstawione zostały poniżej w tabeli 8.

Tabela 8. Zestawienie wydanych decyzji o umorzeniu postępowania, zmianie i cofnięciu koncesji oraz decyzji stwierdzających wygaśnięcie koncesji w latach 1998-2000 i w 2001 r.

Rodzaj wydanych decyzji 1998-2000 2001 Razem
Decyzje o umorzeniu postępowania 1349 89 1438
Decyzje zmieniające koncesje 2307 773 3080
Decyzje cofające koncesje 211 158 369
Decyzje stwierdzające wygaśnięcie koncesji 117 81 198

Rozstrzyganie sporów

W roku 2001 w sprawach spornych wydano 154 decyzje administracyjne (wszystkie w oddziałach terenowych), w tym 88 decyzji rozstrzygających spór, 2 decyzje odmawiające rozstrzygnięcia sporu, 56 umarzających postępowanie i 8 pozostawiających sprawę bez rozpoznania. Duża liczba umorzonych postępowań jest skutkiem doprowadzenia stron do ugodowego załatwienia sprawy. Według stanu na koniec grudnia 2001 r., 59 spraw znajdowało się w trakcie rozpoznawania.

Spośród 44 decyzji Prezesa URE rozstrzygnięcia w sprawach spornych dotyczyły:

  1. ustalenia warunków świadczenia usług polegających na przesyłaniu ciepła – 3 decyzje,
  2. odmowy zawarcia umowy sprzedaży ciepła – 36 decyzji,
  3. nieuzasadnionego wstrzymania dostaw ciepła – 5 decyzji.

W trybie art. 8 ust. 2 ustawy – Prawo energetyczne zapadały zarówno postanowienia nakazujące podjęcie lub kontynuowanie dostaw, jak również odmawiające nakazania takiego działania. W sumie wydano 23 postanowienia.

W roku 2001 Sąd Antymonopolowy rozpoznał 15 odwołań od decyzji wydanych w sprawach spornych. Rozpatrując te odwołania Sąd w jednym przypadku uchylił decyzję Prezesa URE, w 6 przypadkach oddalił odwołanie, a w 8 przypadkach odrzucił odwołania od decyzji Prezesa URE. Do rozpoznania w 2002 r. pozostało 36 odwołań.

W roku 2001 do Naczelnego Sądu Administracyjnego została skierowana jedna skarga na bezczynność Prezesa URE – pozostała do rozpoznania w roku 2002. Natomiast w 2001 r. NSA oddalił jedną skargę na bezczynność Prezesa URE wniesioną w 2000 r.

Nakładanie kar pieniężnych

Prezes URE, działając na podstawie art. 23 ust. 2 pkt 6 ustawy – Prawo energetyczne przeprowadził 157 postępowań administracyjnych w sprawie wymierzenia kary pieniężnej. Prezes URE po ujawnieniu i udokumentowaniu przewinień, wymierzył kary pieniężne za naruszenie przepisów ustawy – Prawo energetyczne:

  • za stosowanie taryf, bez dopełnienia obowiązku ich przedstawienia Prezesowi URE do zatwierdzenia –28 kar dotyczących stosowania cen ciepła,
  • za stosowanie taryf wyższych od zatwierdzonych – 2 kary dotyczących cen ciepła,
  • za nieprzestrzeganie obowiązków wynikających z koncesji – 6 kar

Przedsiębiorstwom energetycznym zostało wymierzonych 48 kar, na łączną kwotę 822.167,70 zł. Jedną karę, w wysokości 5.000 zł, wymierzono kierownikowi przedsiębiorstwa, wobec którego uznano, że swoim zachowaniem bezpośrednio przyczynił się do powstania przewinień. Łączna kwota kar wymierzonych w 2001 roku wyniosła 827.167,70 zł. Ze względu na brak danych, nie można podać jaki udział w tej kwocie maja kary wymierzone przedsiębiorstwom ciepłowniczym.

Wysokość wymierzonych kar wahała się od 414 zł do 450.000 zł (od 0,0002% przychodu do 3% przychodu ukaranego przedsiębiorstwa, jedna kara – w wysokości 10% przychodu ukaranego przedsiębiorstwa). Kary wymierzane przez Prezesa URE stanowiły w przeważającej części niewielką część przychodu ukaranego podmiotu, z tego względu, miały one bardziej charakter edukacyjno – prewencyjny. Tylko w wyjątkowych przypadkach wymierzano kary o charakterze represyjnym.

Kontrola działalności przedsiębiorstw energetycznych

Działalność kontrolna prowadzona przez Prezesa URE, zgodnie z wypracowanym sposobem postępowania, obejmuje szereg działań mających na celu wykrycie nieprawidłowości w działalności przedsiębiorstw energetycznych.

W 2001 r. przeprowadzono łącznie 1253 kontrole. W ich wyniku ujawniono nieprawidłowości w działalności 241 przedsiębiorstw energetycznych. Jednostki kontrolowane najczęściej same niezwłocznie usuwały stwierdzone uchybienia. W kilkudziesięciu przypadkach podjęto jednak środki dyscyplinujące, takie jak: powiadomienie organów ścigania, skierowanie sprawy do kolegium ds. wykroczeń, czy wymierzenie kar pieniężnych.

256 na podstawie sprawozdania z działalności Prezesa URE w 2001 r. Biuletyn URE Nr 3 z 2002 r. str 2 oraz sprawozdania z działalności Prezesa URE w 2000 r. Biuletyn URE Nr 3 z 2001 r. str.2

257 na podstawie art. 3 ustawy z dnia 26 maja 2000 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne (Dz. U. Nr 48, poz. 555). Przepis ten zobowiązał Prezesa URE, do udzielenia z urzędu koncesji przedsiębiorstwom energetycznym działającym lub będącym w budowie w dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, tj. w dniu 14 czerwca 2000 r., o ile spełniają one warunki określone w przepisach ustawy – Prawo energetyczne, a wymóg uzyskania koncesji wynika z przepisów ustawy nowelizującej. Jednocześnie mocą ustawy nowelizującej dokonana została istotna zmiana art. 32 ustawy – Prawo energetyczne, w związku z czym zmianie uległ zakres działalności, której prowadzenie wymaga posiadania koncesji.

258 ustawa z dnia 26 maja 2000 r. o zmianie ustawy – Prawo energetyczne (Dz. U. Nr 48, poz. 555)

259 Jedno przedsiębiorstwo energetyczne może otrzymać kilka koncesji lub promes koncesji, stąd liczba koncesji lub promes koncesji nie musi pokrywać się z liczbą przedsiębiorstw.

260 Zgodnie z art. 26 § 4 tej ustawy przedsiębiorcy, którzy prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej mają obowiązek dokonać zgłoszenia spółki do sądu rejestrowego, jeżeli jej przychody netto ze sprzedaży towarów lub świadczenia usług w każdym z dwóch kolejnych lat obrotowych osiągnęły równowartość co najmniej 400 000 EURO. Z chwilą wpisania spółki cywilnej do rejestru przekształca się ona w spółkę jawną. URE mając na względzie treść tego przepisu wezwało przedsiębiorców spełniających powyższe kryterium, do przedłożenia potwierdzenia zgłoszenia do sądu rejestrowego i następnie wypisu z rejestru, potwierdzającego przekształcenie spółki cywilnej w spółkę jawną (lub inną spółkę prawa handlowego). Ze względu na długotrwałość procesu rejestracji sądowej oraz liczbę (ok. 400 przypadków) nie zamknięto do końca 2001 roku wielu postępowań wszczętych wobec spółek cywilnych z urzędu, lub na ich wniosek.

Koncesjonowanie działalności gospodarczej – literatura

przez
5/5 - (1 vote)

Koncesjonowanie to proces udzielania przez władze publiczne zezwolenia na prowadzenie określonej działalności gospodarczej. W niektórych branżach, takich jak np. energetyka, telekomunikacja, transport czy woda, w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego, władze wymagają uzyskania koncesji. Koncesja jest wydawana na określony czas i może być cofnięta w przypadku naruszenia warunków, na jakich została udzielona. Proces udzielania koncesji jest regulowany przez odpowiednie przepisy prawne, a jego celem jest zarówno ochrona interesów publicznych, jak i zapewnienie równego dostępu do rynku.

Poniżej przydatna literatura do osób piszących pracę magisterką z tej tematyki.

 1. Baehr J.Stawicki E. Prawo energetyczne MUNICIPIUM, 1999 r.
 2. Biernat S., Wasilewski A., Ustawa o działalności gospodarczej. Komentarz, Kraków 1997 r.
 3. Boć J. (red.) Prawo administracyjne, Wrocław, 1997 r.
 4. Buńczyk A., Daniluk A., Głukowska-Sobol A., Moskalik M. Ciepłownictwo w Polsce – charakterystyka przedsiębiorstw koncesjonowanych – część I Biuletyn URE 6/2001
 5. Duda M. Istota i implikacje ustawy prawo energetyczne Biuletyn URE 1/1998
 6. Głukowska-Sobol A., Wesołowska M. Prawne podstawy regulacji w elektroenergetyce a zobowiązania międzynarodowe, Biuletyn URE nr 6 (14) 2000
 7. Gronowski S. Prawo energetyczne, ABC, Warszawa, 2000 r.
 8. Janiszewska Z Procedury koncesyjne w Departamencie Koncesji URE Biuletyn URE 6/2001
 9. Jarosz M. i zespół 2001 Słownik Wyrazów Obcych” Wydawnictwa Europa
 10. J asiński P., Włodarczyk P. Strategia Urzędu Regulacji Energetyki, Biuletyn URE 1/99
 11. Juchniewicz L. wystąpienie XXXV Zjazd Gazowników Polskich 28.09-1.10 1999 r. w Mikołajkach
 12. Juchniewicz L. Pismo Prezesa URE z dnia 4 grudnia 2001 r. Warszawa, BAB-1/4887 /2001
 13. Jurczyk Z. Podstawy rozwoju konkurencji w sektorze infrastrukturalnym, Ciepłownictwo w Polsce i na świecie, Rocznik V (1998) zeszyt 5-6
 14. Kania A. Zmiany w decyzjach koncesyjnych Biuletyn URE 4/1999
 15. Kijowski D.R. Pozwolenia w administracji publicznej, Białystok 2000 r.
 16. Kijowski D.R Pozwolenia w administracji publicznej, Białystok 2000 r.
 17. Kosikowski C. Koncesje w prawie polskim, Kraków 1996 r
 18. Kosikowski C. Prawo działalności gospodarczej. Komentarz, Warszawa 2000 r.
 19. Kosikowski C. Wolność gospodarcza w prawie polskim Warszawa 1995 r.
 20. Kosikowski C. Koncesje w prawie polskim Kraków 1996 r.,
 21. Lewandowska I. Nowe ramy dla przedsiębiorczości Rzeczpospolita 16.12 1998 r. nr 294
 22. Lewandowski. J. Neoliberałowie wobec współczesności. Gdynia 1991 r.
 23. Lipiński A.: Niektóre problemy nowego prawa energetycznego, PUC, Nr 5,1998 r.;
 24. Muszyński I. Prawo energetyczne, ABC,Warszawa, 2000 r.
 25. Niebisz E. Pierwsze koncesje, Biuletyn URE 1998 r. nr 2
 26. Palarz H. Prawo energetyczne z komentarzem, Gdańsk, 1999 r.
 27. Palarz H. , Rozwadowska A. Praktyki monopolistyczne i sprawy sporne w prawie energetycznym, Gazeta Prawna z 2 lutego 1999 r.
 28. Spyra M. Koncesje w prawie energetycznym, Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego, 1998 r. nr 6.
 29. Steinhoff J. List otwarty Ministra Gospodarki, I Konferencja Ciepłowników Polskich, Gdańsk, 11-12 kwietnia 2000 r.
 30. Strzeszewski. C. Katolicka nauka społeczna. Lublin 1994 r.
 31. Szewczyk M. Nadzór w materialnym prawie administracyjnym. Administracja wobec wolności, własności i innych praw podmiotowych jednostki” Zachodnie Centrum Organizacji, Poznań, 1997 r.,
 32. Szewczyk M. Spór o znaczenie pojęcia nadzór i kontrola” na stronie www.wszib.Poznan.pl/dystrybucja
 33. Szłapczyński O. Bieżąca działalność URE, Rynek energii 5/98
 34. Taradejna, R. i B. Prawo Energetyczne, IGCP, Warszawa, 2001 r.
 35. Tusiewicz B., Wesołowska M., Witkowska B. Ciepłownictwo w Polsce-charakterystyka przedsiebiorstw koncesjonowanych-część II Biuletyn URE nr 1 (21) 2002 r.
 36. Walaszek-Pyzioł A. Energia i prawo, Lex Nexis, Warszawa 2002 r
 37. Walaszek-Pyzioł A. Swoboda działalności gospodarczej, Kraków 1994 r.
 38. Walaszek-Pyzioł A. Prawo energetyczne Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1999 r.
 39. Waligórski M. Administracyjnoprawna reglamentacja działalności gospodarczej, Poznań, 1994 r.
 40. Waligórski M. Nowe Prawo działalności gospodarczej, Poznań 2001 r
 41. Waligórski M. Administracyjna regulacja działalności gospodarczej Poznań 1998 r.
 42. Waligórski M. Administracyjnoprawna reglamentacja działalności gospodarczej, Poznań, 1994 r.
 43. Waligórski M. Charakter prawny pozwoleń na prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej, RPEiS, Nr 3 1988 r.
 44. Zdyb M. Prawo działalności gospodarczej, Zakamycze, Kraków 2000
 45. Sprawozdanie z działalności Prezesa URE w 2001 r. Biuletyn URE Nr 3 z 2002 r.
 46. Sprawozdanie z działalności Prezesa URE w 2000 r. Biuletyn URE Nr 3 z 2001 r.

Charakterystyka koncesjonowanych przedsiębiorstw ciepłowniczych

przez
5/5 - (1 vote)

Ogólna charakterystyka

Charakterystykę koncesjonowanych przedsiębiorstw przedstawiono przede wszystkim w oparciu o wyniki badań ankietowych 763 przedsiębiorstw ciepłowniczych.251. Badania przeprowadził Urząd Regulacji Energetyki wśród zaewidencjonowanych 963 koncesjonowanych przedsiębiorstw ciepłowniczych252.

Środowisko przedsiębiorstw ciepłowniczych jest niejednorodne a w szczególności pod względem organizacyjno-prawnym, właścicielskim, technicznym, ekonomicznym.

Przedsiębiorstwa ciepłownicze posiadają zróżnicowane formy organizacyjno–prawne i własnościowe. Występują wśród nich: spółki akcyjne i z ograniczoną odpowiedzialnością, przedsiębiorstwa państwowe i komunalne, gminne zakłady budżetowe oraz podmioty prywatne.

W większości przedsiębiorstw funkcje właścicielskie sprawują organy samorządu terytorialnego.

Przedsiębiorstwa ciepłownicze różnią się znacznie między sobą wielkością oraz stopniem zaangażowania w działalność energetyczną, skalą i zakresem działania, wielkością sprzedaży ciepła pochodzącego zarówno ze źródeł własnych jak i kupowanego od innych przedsiębiorstw ciepłowniczych. Dominują przedsiębiorstwa, które prowadzą kilka rodzajów działalności ciepłowniczej Najwięcej, ponad 60%, przedsiębiorstw zajmuje się wytwarzaniem oraz przesyłaniem i dystrybucją ciepła, około 16% prowadzi dodatkowo obrót ciepłem. W całym sektorze największą grupę stanowią przedsiębiorstwa ze sprzedażą poniżej 1 mln GJ ciepła rocznie (ok. 90% analizowanych przedsiębiorstw).

Tabela 2. Przedsiębiorstwa ciepłownicze w układzie wojewódzkim i według WZDE253

Lp. Województwo WZDE
OGÓŁEM 70 – 100% 20 – 69% 0 – 19%
763 307 165 291
1. dolnośląskie 50 18 11 21
2. kujawsko- pomorskie 54 16 17 21
3. lubelskie 40 18 7 15
4. lubuskie 30 11 7 12
5. łódzkie 53 18 10 25
6. małopolskie 42 12 9 21
7. mazowieckie 65 31 16 18
8. opolskie 20 5 3 12
9. podkarpackie 52 14 12 26
10. podlaskie 22 12 6 4
11. pomorskie 46 24 10 12
12. śląskie 110 32 26 52
13. świętokrzyskie 25 14 3 8
14. warmińsko-mazurskie 43 25 12 6
15. wielkopolskie 68 30 13 25
16. zachodniopomorskie 43 27 3 13

Przedstawione grupy przedsiębiorstw są wewnątrz niejednorodne. W grupie o wysokim WZDE znajdują się głównie przedsiębiorstwa ciepłownictwa zawodowego (ciepłownie zawodowe i przedsiębiorstwa produkcyjno – dystrybucyjne) oraz niektóre elektrociepłownie, w grupie o średnim WZDE znalazły się w większości elektrociepłownie zawodowe i przedsiębiorstwa gospodarki komunalnej i mieszkaniowej, a grupa o niskim WZDE – to przede wszystkim elektrownie i przedsiębiorstwa przemysłowe, dla których działalność ciepłownicza jest działalnością uboczną.

Tabela 3. Grupy przedsiębiorstw ciepłowniczych według posiadanych koncesji w układzie wojewódzkim254.

Lp. Województwo Liczba przedsiębiorstw ogółem GRUPA I Wytwarzanie ciepła GRUPA II Wytwarzanie, przesyłanie i dystrybucja ciepła
  OGÓŁEM kraj 763 97 469
1. dolnośląskie 50 7 30
2. kujawsko- pomorskie 54 7 34
3. lubelskie 40 8 22
4. lubuskie 30 7 18
5. łódzkie 53 6 30
6. małopolskie 42 5 23
7. mazowieckie 65 4 48
8. opolskie 20 2 13
9. podkarpackie 52 10 25
10. podlaskie 22 2 15
11. pomorskie 46 7 35
12. śląskie 110 12 57
13. świętokrzyskie 25 5 13
14. warmińsko-mazurskie 43 4 31
15. wielkopolskie 68 9 43
16. zachodniopomorskie 43 2 32
Lp. GRUPA III Wytwarzanie, przesyłanie i dystrybucja, obrót ciepłem GRUPA IV Przesyłanie i dystrybucja, obrót ciepłem GRUPA V Obrót ciepłem
  119 71 7
1. 5 6 2
2. 9 4 –
3. 6 4 –
4. 4 1 –
5. 9 6 2
6. 10 4 –
7. 8 5 –
8. 2 3 –
9. 9 8 –
10. 4 – 1
11. 3 1 –
12. 21 18 2
13. 6 1 –
14. 7 1 –
15. 11 5 –
16. 5 4 –

Charakterystyka techniczna koncesjonowanych przedsiębiorstw ciepłowniczych

W analizowanych 763 przedsiębiorstwach moc zainstalowana wynosi ok. 72 000 MW, a osiągalna ok. 68 000 MW. Najwyższe wskaźniki udziału mocy zainstalowanej 21,7% i osiągalnej 21,4% posiadają przedsiębiorstwa województwa śląskiego. Najniższym udziałem w krajowym bilansie mocy zainstalowanej i osiągalnej charakteryzują się województwa podlaskie 2,0% i 2,1%, lubuskie 2,1% i 1,9% oraz opolskie 2,2% i 2,0%.

Długość sieci ciepłowniczej w kraju wynosi ponad 16 tys. km. Najwyższy udział w długości sieci ciepłowniczej mają województwa śląskie 16,6% i mazowieckie 15,5%. Najkrótsze sieci w kraju znajdują się w województwach lubuskim, opolskim, świętokrzyskim i podlaskim.

Liczba odbiorców, z którymi przedsiębiorstwa ciepłownicze zawarły umowy na dostawę ciepła wynosi ponad 116 tys. Najliczniejsza grupa odbiorców występuje w województwach lubelskim, śląskim, dolnośląskim, pomorskim i mazowieckim. Duża liczba odbiorców przy stosunkowo krótkiej sieci ciepłowniczej w woj. lubelskim, wynika z zawarcia ponad 12 tys. umów przez dostawcę ciepła z indywidualnymi odbiorcami (lokatorami mieszkań).

Produkcja i sprzedaż ciepła

Ciepło produkowane jest w postaci pary technologicznej i gorącej wody na potrzeby centralnego ogrzewania i przygotowania ciepłej wody użytkowej. Wytwarzane jest w następujących źródłach:
  • w elektrowniach i elektrociepłowniach zawodowych i przemysłowych,
  • w ciepłowniach komunalnych,
  • w kotłowniach lokalnych,
  • w procesach technologicznych w przemyśle (zakładach chemicznych, rafineriach, hutach itp.),
  • w źródłach niekonwencjonalnych (spalanie biogazu, energia złóż geotermalnych).

Ciepło jest specyficznym towarem, który charakteryzuje się równoczesnością produkcji i zużycia, a wymagane parametry termiczne determinują jego dostawę na niewielkie odległości. Transportowane jest ono ze źródeł za pomocą sieci ciepłowniczych, z których większość ułożona jest pod ziemią, a tylko 10% przebiega nad ziemią.

W analizowanych przedsiębiorstwach ciepłowniczych wyprodukowano ponad 466 mln GJ ciepła, z tego 31,9% ciepła zużyto na potrzeby własne.

Sprzedaż ciepła wyniosła ponad 445 mln GJ, w 40% realizowana była bezpośrednio ze źródeł a w 60% za pomocą sieci ciepłowniczych. Część wyprodukowanego ciepła była sprzedawana przez wytwórców bezpośrednio do odbiorców końcowych a część trafiła do dalszej odsprzedaży do przedsiębiorstw zajmujących się przesyłaniem i obrotem ciepłem.

Straty ciepła powstałe podczas przesyłania stanowiły 8,7% ciepła sprzedanego przez przedsiębiorstwa. Duża część sieci zbudowana jest przy zastosowaniu przestarzałych technologii i materiałów izolacyjnych. Jakość wykonawstwa i stan izolacji cieplnej decydują o wysokości strat ciepła podczas przesyłu. Obecnie stosowane nowoczesne technologie budowy sieci przy użyciu rur preizolowanych znacznie obniżają wielkość strat przesyłowych.

Z całkowitej produkcji ciepła w kraju, ponad 70% ciepła produkowanego jest w skojarzeniu z energią elektryczną, z tego: 65% przypada na elektrociepłownie (zawodowe i przemysłowe) a około 6% na elektrownie. Niecałe 30% ciepła produkowane jest bez skojarzenia.

W produkcji ciepła najwyższy udział 38,1% mają przedsiębiorstwa o średnim WZDE. W grupie o niskim WZDE ponad 72% ciepła produkowanego jest na potrzeby własne, natomiast w grupie o średnim WZDE ok. 11%, a w grupie o wysokim WZDE ponad 4%.

Natomiast w sprzedaży krajowej ciepła, udział elektrociepłowni wynosi tylko 38%, ponieważ znaczna część ciepła produkowanego w elektrociepłowniach przemysłowych zużywana jest na potrzeby własne przemysłu. Ponad 50% krajowej sprzedaży ciepła realizują przedsiębiorstwa ciepłownictwa zawodowego (ciepłownie zawodowe, przedsiębiorstwa produkcyjno–dystrubucyjne) i ciepłownie przemysłowe.

W sprzedaży ciepła dominującą rolę odegrały przedsiębiorstwa o wysokim WZDE, tj. 54% sprzedaży ogółem, z tego prawie 90% realizowane było za pomocą sieci ciepłowniczych zaś tylko 10% bezpośrednio ze źródeł.

Tabela 4. Moc cieplna, długość sieci ciepłowniczej i liczba odbiorców w układzie wojewódzkim

Lp. Województwo Moc cieplna Długość sieci ciepłowniczej km Liczba odbiorców szt.
Moc zainstalowana MW Moc osiągalna MW
OGÓŁEM kraj 71 978,5 67 866,2 16 094,1 116 426,0
1. dolnośląskie 4 659,2 4 395,1 1 228,0 12 880,0
2. kujawsko- pomorskie 5 152,5 5 017,7 1 117,1 6 410,0
3. lubelskie 3 002,8 2 798,9 668,3 16 305,0
4. lubuskie 1 528,5 1 319,3 285,1 1 803,0
5. łódzkie 5 847,7 5 286,6 1 296,3 8 234,0
6. małopolskie 4 589,3 4 313,9 1 261,4 5 410,0
7. mazowieckie 11 178,3 10 849,5 2 489,5 12 526,0
8. opolskie 1 576,9 1 369,9 349,8 2 522,0
9. podkarpackie 3 423,1 3 215,4 864,7 4 089,0
10. podlaskie 1 436,6 1 404,7 443,1 2 238,0
11. pomorskie 3 560,6 3 367,1 747,5 12 641,0
12. śląskie 15 590,0 14 542,7 2 666,0 13 798,0
13. świętokrzyskie 1 787,7 1 626,9 365,7 1 911,0
14. warmińsko-mazurskie 1 628,8 1 561,7 555,6 3 987,0
15. wielkopolskie 4 033,3 3 923,7 999,6 7 633,0
16. zachodniopomorskie 2 983,3 2 873,3 756,4 4 039,0

Charakterystyka ekonomiczna przedsiębiorstw ciepłowniczych255

Wykreowany przez przepisy ustawy – Prawo energetyczne system regulacji przedsiębiorstw przyczynił się między innymi do sukcesywnego porządkowania ewidencji i kalkulacji kosztów dla każdego rodzaju działalności i dla wyodrębnionych grup odbiorców. Badania URE wykazały, że przedsiębiorstwa, które nie składały wniosku o zatwierdzenie taryfy miały największe problemy z rozdziałem kosztów wg rodzajów prowadzonej działalności. Grupa ta stanowiła 27% badanego zbioru przedsiębiorstw.

W wyniku oceny ekonomicznych i technicznych warunków funkcjonowania poszczególnych przedsiębiorstw ciepłowniczych okazało się, że większość badanych przedsiębiorstw znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Wiele z nich poniosło stratę na działalności ciepłowniczej, średnia rentowność wyniosła (-)3,3%. Przedsiębiorstwa posiadają wyeksploatowany majątek trwały, znaczną nadwyżkę mocy zainstalowanej oraz stosują przestarzałe technologie wytwarzania. Sytuacja ta spowodowana była również ograniczeniem potrzeb cieplnych odbiorców. Na spadek wielkości zamówionej mocy i zużycia ciepła mają wpływ zmieniające się warunki klimatyczne (coraz łagodniejsze zimy) oraz racjonalizacja zużycia ciepła u odbiorców, związana ze stosowaniem nowoczesnych energooszczędnych technologii, termomodernizacji i opomiarowania dostaw oraz pogarszająca się sytuacja materialna odbiorców.

Przeprowadzone badania potwierdziły, że produkcja ciepła w skojarzeniu jest najtańsza, a duże elektrociepłownie produkujące najwięcej ciepła mają niskie ceny. W elektrociepłowniach wpływ na niską cenę ciepła ma m.in. wyższa sprawność wytwarzania w porównaniu z pozostałymi przedsiębiorstwami. Natomiast w elektrowniach, dla których ciepło jest produktem ubocznym, ciepło jest najtańsze.

Odrębnej analizy wymagają przedsiębiorstwa produkujące i sprzedające najwięcej ciepła. Przedsiębiorstwa te osiągają słabe wyniki ekonomiczne przy relatywnie wysokich cenach. Wydawałoby się, że przy dużej sprzedaży ciepła po wysokich cenach działalność ich powinna być efektywna.

Realizacja jakichkolwiek inwestycji przez przedsiębiorstwa ciepłownicze powinna być zintegrowana z miejscowymi planami zagospodarowania. Pozwoli to uniknąć nietrafionych inwestycji i generowania dodatkowych kosztów, które będą powodować wzrost cen ciepła dla odbiorców końcowych.

Badanie koncesjonowanych przedsiębiorstw ciepłowniczych pozwala na sformułowanie kilku generalnych wniosków:

1. Wykreowany przez przepisy ustawy – Prawo energetyczne system regulacji przedsiębiorstw przyczynił się między innymi do sukcesywnego porządkowania ewidencji i kalkulacji kosztów dla każdego rodzaju działalności i dla wyodrębnionych grup odbiorców. Przedsiębiorstwa, które nie składały wniosku o zatwierdzenie taryfy miały największe problemy z rozdziałem kosztów wg rodzajów prowadzonej działalności.

2. Większość przedsiębiorstw znajduje się w trudnej sytuacji ekonomicznej. Wiele z nich poniosło stratę na działalności ciepłowniczej. Przedsiębiorstwa posiadają wyeksploatowany majątek trwały, znaczną nadwyżkę mocy zainstalowanej oraz stosują przestarzałe technologie wytwarzania. Sytuacja ta spowodowana jest również ograniczeniem potrzeb cieplnych odbiorców. Na spadek wielkości zamówionej mocy i zużycia ciepła mają wpływ zmieniające się warunki klimatyczne (coraz łagodniejsze zimy) oraz racjonalizacja zużycia ciepła u odbiorców, związana ze stosowaniem nowoczesnych energooszczędnych technologii, termomodernizacji i opomiarowania dostaw oraz pogarszająca się sytuacja materialna odbiorców.

3. Produkcja ciepła w skojarzeniu jest najtańsza, a duże elektrociepłownie produkujące najwięcej ciepła mają niskie ceny. W elektrociepłowniach wpływ na niską cenę ciepła ma m.in. wyższa sprawność wytwarzania w porównaniu z pozostałymi przedsiębiorstwami. Natomiast w elektrowniach, dla których ciepło jest produktem ubocznym, ciepło jest najtańsze.

251 Spośród przedsiębiorstw objętych badaniem, 109 nie udzieliło odpowiedzi a 91 przedsiębiorstw (tj. 10% objętych badaniem) nadesłało ankiety, które z powodu licznych braków i błędów nie nadawały się do umieszczenia w bazie. Zaprezentowane wyniki dotyczą 763 przedsiębiorstw, co stanowi ok. 80% wszystkich koncesjonariuszy. Z przedsiębiorstw, które nadesłały ankietę, 556 posiadało zatwierdzoną taryfę na ciepło.

252 w charakterystyce wykorzystano dane zawarte w artykule A. Buńczyk, A. Daniluk, A. Głukowska-Sobol, M. Moskalik – Ciepłownictwo w Polsce – charakterystyka przedsiębiorstw koncesjonowanych – część I Biuletyn URE 6/2001

253 WZDE – wskaźnik zaangażowania w działalność energetyczną, obliczany jako iloraz całkowitych przychodów przedsiębiorstwa z działalności koncesjonowanej ciepłowniczej i całkowitych przychodów przedsiębiorstwa z prowadzonej działalności gospodarczej.

254 Podziału na rodzaje działalności w zależności od posiadanych koncesji dokonano w następującym układzie:

– GRUPA I wytwarzanie ciepła – przedsiębiorstwa posiadające koncesje tylko na wytwarzanie (13% analizowanych przedsiębiorstw),

– GRUPA II wytwarzanie, przesyłanie i dystrybucja ciepła – przedsiębiorstwa posiadające koncesje na wytwarzanie oraz koncesje na przesyłanie i dystrybucję (61% analizowanych przedsiębiorstw),

– GRUPA III wytwarzanie, przesyłanie i dystrybucja, obrót ciepłem – przedsiębiorstwa posiadające koncesje na wytwarzanie, koncesje na przesyłanie i dystrybucję oraz koncesje na obrót (16% analizowanych przedsiębiorstw),

– GRUPA IV przesyłanie i dystrybucja, obrót ciepłem – przedsiębiorstwa posiadające koncesje na przesyłanie i dystrybucję oraz koncesje na obrót (9% analizowanych przedsiębiorstw),

– GRUPA V obrót ciepłem – przedsiębiorstwa posiadające koncesje na obrót (1% analizowanych przedsiębiorstw).

255 szerzej B.Tusiewicz,M.Wesołowska, B.Witkowska Ciepłownictwo w Polsce-charakterystyka przedsiębiorstw koncesjonowanych-część II Biuletyn URE nr 1 (21) 2002 r. str.22

Sabat

przez
5/5 - (1 vote)

praca z Wydziału Prawa i Administracji

Połączenie znamion sabatu z przestępstwem czarów nastąpiło dosyć późno, dopiero w połowie XV wieku. Jednakże wówczas nie zachodził między nimi związek konieczny, dowodem na to był najsłynniejszy w tym okresie traktat o czarach: Malleus maleficarum, który wspominał o zbiorowym kulcie diabła tylko mimochodem.

Figura zachodnioeuropejskiego sabatu miała wiele cech wynikających z wpływu średniowiecznego chrześcijaństwa. Nacisk na erotyczne aspekty sabatu, takie jak rytualne stosunki płciowe z diabłem oraz powszechny promiskuityzm, hetero- i homoseksualny wśród czarownic, warunkowany był negatywną postawą Kościoła średniowiecznego i nowożytnego wobec seksu. Również msza św. odciskała swoje piętno na doktrynie sabatu, który był jej parodią.

Obraz antyspołeczności sabatu wytworzony przez mnichów w XII i XIII wieku miał swoje źródło w pismach, które były skierowane przeciwko heretykom. Scholastycy stworzyli wizję nieludzkiej, heretyckiej zbiorowości w celu przeciwstawienia się społecznemu rozwojowi takich ruchów i wzmożenia represji. Nie były to obrazy oryginalne, ponieważ twórcy czerpali z wcześniejszych wyobrażeń Rzymian o tajnych sektach chrześcijańskich. Organizacje te były pomawiane o dzieciobójstwo w celach kanibalistycznych oraz o kazi­rodztwo. Działo się tak dlatego, że główny obrzęd chrześcijaństwa – eucharystię – można było mylnie zinterpretować jako kanibalizm. Obraz wytworzony przez mnichów w drugiej połowie XII i początku XIII wieku nabrał „odrębnego życia” i z łatwością można było odnieść go do każdego odstępstwa od oficjalnej doktryny Kościoła.

Stereotyp ten był kojarzony z czarownikami prawdopodobnie od XIV wieku, kiedy to katarów oskarżano o praktykowanie czarów. W następnych wiekach na skutek szczegółowego poznania teologii heretyckich, obraz ten oderwał się od źródła i był coraz częściej kojarzony tylko z czarami. W XVI wieku zarzut ten wiązał się już tylko z postacią czarownicy.

Na ziemiach polskich idea sabatu przybrała lokalnego kolorytu, bowiem znakomita większość oskarżonych w procesach o czary zeznawała, że zgromadzenia te odbywały się na Łysej górze. Opis znacznej liczby wierzeń związanych z miejscem spotkań oraz panującymi tam zwyczajami dają Karol Koranyi i Michał Rożek.

Podczas sabatu centralnym punktem uroczystości był pocałunek składany przez szatanowi przez jego wyznawców. Był to niejako lenny rytuał złożenia hołdu, w zamian za co czarownice zyskiwały pomoc swojego nowego Pana oraz znamię przynależności do jego Kościoła. Instytucja ta wydaje się pochodzić z katarskiego rytuału pocałunku pokoju – caretas. W ten sposób Doskonali błogosławili swoich wyznawców.

Sabat był również okazją do demonstrowania odwrócenia norm społecznych i religijnych. Uczestnicy często pojawiali się w odzieży noszonej na opak lub w strojach przeciwnej płci, co miało symbolizować ich zerwanie z porządkiem społecznym i religijnym. Częścią rytuałów były uczty, podczas których rzekomo spożywano mięso dzieci lub zwierząt, co miało podkreślać bluźnierczy charakter zgromadzenia. Te wyobrażenia sabatu były w dużej mierze wytworem fantazji inkwizytorów i duchowieństwa, które dążyły do wzbudzenia lęku i usprawiedliwienia działań wymierzonych w heretyków oraz czarownice.

W literaturze procesowej sabat przedstawiano jako pełen chaosu, hałasu i świętokradztw. W opisie spotkań często pojawiały się obrazy dzikich tańców i orgii, które miały miejsce w świetle księżyca. Czarownice miały również odbywać loty na miotłach lub innych przedmiotach, co odzwierciedlało ludowe wierzenia i lęki związane z magią. Uważano, że sabat był miejscem, gdzie czarownice otrzymywały od diabła instrukcje dotyczące czynienia zła, w tym rzucania klątw, zatruwania studni czy sprowadzania nieszczęść na swoje ofiary.

W kulturze polskiej, poza Łysą Górą, wspominano o innych miejscach spotkań czarownic, takich jak Babia Góra czy Góra Ślęża. Miejsca te były często związane z dawnymi kultami pogańskimi, co dodatkowo podsycało wyobrażenia o ich magicznej naturze. Procesy o czary w Polsce, choć nie tak liczne jak w Europie Zachodniej, odzwierciedlały te same wzorce oskarżeń i wyobrażeń, które przenikały z zachodnioeuropejskiej tradycji inkwizycyjnej.

Pod koniec XVII wieku, wraz ze stopniowym osłabieniem wiary w magię i wzrostem racjonalizmu, wyobrażenia sabatu zaczęły tracić na znaczeniu. Stały się jednak inspiracją dla twórczości literackiej i artystycznej, gdzie funkcjonowały jako symbol chaosu, tajemnicy i buntu przeciwko porządkowi. W XIX wieku motywy sabatu były szeroko wykorzystywane w literaturze romantycznej, w tym w utworach Adama Mickiewicza i innych autorów, dla których sabat był alegorią walki dobra ze złem oraz odwiecznego konfliktu między wolnością a opresją.

Współczesne badania nad sabatem skupiają się głównie na jego funkcji społecznej i kulturowej, ukazując, jak wyobrażenia o sabacie były używane do legitymizowania prześladowań, kontrolowania społeczności i demonizowania marginalizowanych grup. Sabat pozostaje fascynującym świadectwem tego, jak ludzkie lęki i fantazje mogą kształtować rzeczywistość społeczną i polityczną.

Sabat był także postrzegany jako forma antyliturgii, w której każdy aspekt chrześcijańskich obrzędów był celowo odwracany i parodiowany. O ile msza święta była postrzegana jako akt jednoczenia wspólnoty wiernych z Bogiem, o tyle sabat miał symbolizować wspólnotę dusz sprzedanych diabłu. Uczestnicy sabatu mieli odprawiać czarne msze, podczas których zamiast hostii używano spleśniałego chleba, krwi lub innych bluźnierczych symboli. Takie opisy nie tylko wzmacniały lęk przed czarownicami, ale również stanowiły wyraźne narzędzie propagandowe Kościoła, mające na celu ostrzeganie wiernych przed odstępstwem od wiary.

Ważnym elementem wyobrażeń sabatu były również diabelskie pacta – umowy zawierane między czarownicą a diabłem. Według relacji procesowych czarownice miały składać swoje podpisy krwią na pergaminach, a diabeł miał pozostawiać na ich ciele znamię, które stawało się dowodem przynależności do jego sług. Znamię to, zwane również „diabelskim piętnem”, było często używane jako dowód w procesach o czary i podlegało szczegółowym poszukiwaniom podczas tortur.

Pod względem społecznym sabat pełnił funkcję wytchnienia od codziennych trudów i norm, a także wyraz buntu wobec opresyjnego porządku. W wiejskich społecznościach wierzono, że uczestnictwo w sabacie mogło dawać kobietom władzę i swobodę, której brakowało im w patriarchalnej rzeczywistości. Udział w sabacie, choć mityczny, był w pewnym sensie symbolem niezależności, która przerażała ówczesne władze.

W Polsce wyobrażenia sabatu były nieco mniej makabryczne niż w Europie Zachodniej, co mogło wynikać z bardziej umiarkowanego podejścia polskich sądów do procesów o czary. Niemniej jednak, opisy zgromadzeń na Łysej Górze i innych magicznych miejscach przesiąknięte były folklorem i lokalnymi wierzeniami. Wiele z nich miało swoje korzenie w dawnych obrzędach pogańskich, które chrystianizacja zepchnęła do podziemia, nadając im cechy diabelskie.

Wraz z nadejściem oświecenia i rozwojem nauk przyrodniczych wyobrażenia o sabacie zaczęły tracić wiarygodność. Coraz więcej intelektualistów zaczęło kwestionować istnienie czarów i diabła, co skutkowało stopniowym wygasaniem procesów o czary. Ostatecznie, pod koniec XVIII wieku, sabat stał się bardziej mitem niż rzeczywistością i przekształcił się w literacki symbol.

Do dzisiaj sabat pozostaje przedmiotem fascynacji zarówno historyków, jak i artystów. Współczesna kultura popularna często przedstawia sabat w sposób bardziej neutralny lub nawet pozytywny, jako element tradycji pogańskich związanych z naturą i duchowością. Od dawna oderwany od swojego pierwotnego kontekstu, stał się inspiracją dla filmów, literatury i sztuki, symbolizując zarówno ciemne strony ludzkiej wyobraźni, jak i pragnienie wolności oraz niezależności od narzuconych norm.

Sąd Antymonopolowy

przez
5/5 - (1 vote)

praca magisterska z administracji

Bezpośrednią kontrolę decyzji administracyjnych Prezesa URE lub oddziałów terenowych tego Urzędu, także w obszarach koncesjonowania działalności gospodarczej, sprawuje Sąd Antymonopolowy. Art. 20 Prawa o ustroju sądów powszechnych148 stanowi, że „Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, tworzy w Sądzie Okręgowym w Warszawie odrębną jednostkę organizacyjną do spraw z zakresu przeciwdziałania praktykom monopolistycznym oraz spraw z zakresu regulacji energetyki (Sąd Antymonopolowy)”.149

Sąd ten ma charakter sądu pierwszej, a zarazem ostatniej instancji. Nie ma więc możliwości wniesienia apelacji do Sądu Apelacyjnego w Warszawie, natomiast może być wniesiona kasacja do Sądu Najwyższego.150 Postępowanie w sprawie odwołania od decyzji Prezesa URE toczy się według przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu w sprawach gospodarczych, a więc postępowanie przed Sądem Antymonopolowym toczy się w trybie procesowym.151

Odwołanie (od decyzji Prezesa URE) do Sądu Okręgowego w Warszawie – Sądu Antymonopolowego wnosi się za pośrednictwem Prezesa URE w terminie dwutygodniowym od dnia doręczenia decyzji. Po wpłynięciu odwołania Prezes URE może dokonać jeszcze weryfikacji swojego rozstrzygnięcia i w zależności od jej wyników uchylić bądź zmienić decyzję w trybie art.47929 Kodeksu postępowania cywilnego bądź przesłać odwołanie wraz z aktami sprawy administracyjnej do Sądu Antymonopolowego. Poza modyfikacją decyzji w trybie art.47929 § 2 K.p.c. Prezes URE nie ma kompetencji do decydowania, czy wniesione odwołanie nie spełnia ustawowych wymogów.

Oprócz odwołań, Sąd Antymonopolowy rozpoznaje także zażalenia na postanowienia Prezesa URE152 wydane na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego., od których przysługuje zażalenie.153 Jednakże na bezczynność Prezesa URE (gdyby organ ten nie załatwił sprawy w wyznaczonym przez ustawę terminie) skarga służy do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

145 Kodeks postępowania administracyjnego z dnia 14 czerwca 1960 r. (Dz.U. Nr 30, poz.168). Tekst jednolity z dnia 17 marca 1980 r. (Dz.U. 1980 r. Nr 9, poz.26 z późn.zm.)

146 wydaje się, że na podstawie tego samego stanu faktycznego rozstrzygnięcia obu organów powinny być zasadniczo zbieżne

147 Kodeks postępowania administracyjnego z dnia 14 czerwca 1960 r. (Dz.U. Nr 30, poz.168). Tekst jednolity z dnia 17 marca 1980 r. (Dz.U. 1980 r. Nr 9, poz.26 z późn.zm.)

148 art. 20 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25 z póżn. zm) w brzmieniu nadanym art. 4 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr.160, poz. 1064) oraz art. 47921 i art. 47946 Kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu nadanym (z dniem 1 kwietnia 2001 r.) przez ustawę z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr.122, poz. 1319).

149 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie utworzenia Sądu Antymonopolowego. (Dz.U. Nr 166 poz. 1254)

150 S. Gronowski Prawo energetyczne, ABC, Warszawa, 2000, str.31

151 Należy zaznaczyć, że strona niezadowolona z decyzji nie może zwrócić się do Prezesa URE z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, ponieważ Prawo energetyczne, jako lex specialis wyłącza stosowanie art.127 § 3 k.p.a.

152 art.30 ust.4 Prawa energetycznego

153 art.141 § 1 Kodeksu Postępowania Administracyjnego