Miesiąc: styczeń 2025

Skutki zawarcia umowy sprzedaży

przez
5/5 - (1 vote)

Chodzi tu o czynność techniczną wpisu, mimo że jest on jeszcze nieprawomocny. Jednak zwykle skutkiem sprzedaży jest zakup nieruchomości przez kupującego. Jednak posiadanie może nastąpić wcześniej lub później. W tym przypadku akt notarialny musi wyrazić wolę stron. W tym przypadku należy również zauważyć, że z chwilą wydania rzeczy do sprzedaży kupujący przechodzi na korzyści i ciężary związane z rzeczą, a także na niebezpieczeństwo jej utraty lub uszkodzenia [art. 548 § 1 k. C.]. Z chwilą nabycia nieruchomości kupujący może korzystać z jej społeczno-gospodarczego celu w granicach określonych przez prawo i zasady współżycia społecznego.

Zawarcie umowy sprzedaży wiąże się z wieloma istotnymi skutkami prawnymi, ekonomicznymi i faktycznymi, które wpływają zarówno na sprzedawcę, jak i na kupującego. Umowa sprzedaży, regulowana w polskim prawie przez przepisy Kodeksu cywilnego, jest jednym z najczęściej stosowanych instrumentów prawnych w obrocie gospodarczym i codziennym życiu. Kluczowe skutki zawarcia tej umowy wynikają przede wszystkim z jej przedmiotu, charakteru oraz postanowień zawartych przez strony.

Pierwszym i najważniejszym skutkiem zawarcia umowy sprzedaży jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych. W przypadku rzeczy ruchomych, przeniesienie własności następuje co do zasady z chwilą wydania rzeczy, chyba że strony postanowiły inaczej. Natomiast w przypadku nieruchomości przeniesienie własności wymaga formy aktu notarialnego, a jego pełne skutki powstają dopiero w momencie wpisu do księgi wieczystej. Umowa sprzedaży jest więc zarówno instrumentem prawnym umożliwiającym obrót majątkiem, jak i narzędziem zapewniającym bezpieczeństwo prawne obu stronom transakcji.

Kolejnym istotnym skutkiem jest powstanie obowiązku zapłaty ceny przez kupującego. Cena, jako podstawowy element umowy sprzedaży, musi być określona w sposób jednoznaczny lub możliwy do ustalenia na podstawie postanowień umowy. Brak zapłaty w terminie może skutkować nałożeniem odsetek za opóźnienie, a w skrajnych przypadkach doprowadzić do odstąpienia od umowy przez sprzedawcę. Sprzedawca z kolei ma obowiązek wydania rzeczy w stanie zgodnym z umową, co obejmuje zarówno jej fizyczne wydanie, jak i przekazanie dokumentów oraz informacji niezbędnych do korzystania z przedmiotu sprzedaży. Niewykonanie tego obowiązku może prowadzić do odpowiedzialności odszkodowawczej, a także umożliwiać kupującemu dochodzenie roszczeń z tytułu rękojmi za wady fizyczne lub prawne rzeczy.

Zawarcie umowy sprzedaży rodzi także skutki podatkowe i księgowe, które są szczególnie istotne w przypadku transakcji o dużej wartości. Strony umowy sprzedaży nieruchomości są zobowiązane do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych, który w przypadku nieruchomości wynosi 2% wartości rynkowej. Ponadto sprzedawca, który jest podatnikiem VAT, ma obowiązek odprowadzenia podatku od towarów i usług, co ma wpływ na ostateczny koszt transakcji dla kupującego. W sferze księgowej zawarcie umowy sprzedaży wymaga odpowiedniego ujęcia w księgach rachunkowych, co jest istotne dla przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą.

W sferze faktycznej zawarcie umowy sprzedaży prowadzi do zmiany władania przedmiotem transakcji. Kupujący zyskuje prawo do korzystania z rzeczy zgodnie z jej przeznaczeniem, natomiast sprzedawca traci możliwość dysponowania nią, co może mieć istotne konsekwencje dla jego sytuacji majątkowej. Dla obu stron istotne jest również zabezpieczenie swoich interesów, na przykład poprzez zawarcie umowy w formie pisemnej lub notarialnej, co ułatwia dochodzenie roszczeń w przypadku ewentualnych sporów.

Umowa sprzedaży wywołuje także skutki związane z ryzykiem utraty lub uszkodzenia rzeczy. Zasadniczo ryzyko to przechodzi na kupującego z chwilą wydania rzeczy, chyba że strony umowy postanowią inaczej. W praktyce oznacza to, że od momentu wydania kupujący ponosi odpowiedzialność za przypadkową utratę lub uszkodzenie przedmiotu sprzedaży, co podkreśla znaczenie precyzyjnego określenia momentu wydania w umowie.

Długoterminowe skutki zawarcia umowy sprzedaży mogą obejmować także zobowiązania wynikające z klauzul dodatkowych, takich jak gwarancje, zobowiązania do świadczeń dodatkowych czy umowy serwisowe. Klauzule te są często stosowane w przypadku sprzedaży rzeczy o dużej wartości, takich jak samochody, sprzęt elektroniczny czy nieruchomości, i mają na celu ochronę interesów kupującego po zawarciu transakcji.

W kontekście społecznym i gospodarczym zawarcie umowy sprzedaży jest jednym z podstawowych mechanizmów napędzających rozwój rynku. Dzięki tej formie umowy możliwy jest swobodny obrót towarami i usługami, co sprzyja wzrostowi gospodarczemu oraz zwiększa dostępność dóbr i usług dla konsumentów. Jednocześnie prawidłowe uregulowanie skutków prawnych umowy sprzedaży w przepisach prawa zapewnia stabilność i przewidywalność w relacjach pomiędzy stronami, co ma kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa obrotu prawnego.

Wpis do księgi wieczystej

przez
5/5 - (1 vote)

W polskim systemie prawnym większość przypadków przeniesienia własności nieruchomości następuje na podstawie pojedynczej zgody. Wpis do księgi wieczystej ma charakter oświadczeniowy. W przypadku sprzedaży nieruchomości należy również dokonać konstytucyjnego wpisu do księgi wieczystej. Ustawa o własności lokali zastrzegła je, wymagając, aby umowa o nabyciu własności lokali była zawarta w formie aktu notarialnego. Powstanie tej własności wymaga wpisu do księgi wieczystej. Jednak dalszy obrót ustanowioną własnością lokalu nie wymaga konstytutywnego wpisu do księgi wieczystej.Wiemy, że wpis prawa własności jest wymagany.

Ustawa o księgach wieczystych i hipotece wyraźnie podkreśla, że „właściciel nieruchomości obowiązany jest do ujawnienia swego prawa w księdze wieczystej”. Opieszałość nowego właściciela jest karaną. W ten sposób sąd rejonowy prowadzący księgę wieczystą ponagli opieszałego właściciela, jeśli nowy właściciel nie złożył wniosku o ujawnienie jego prawa. Pamiętaj o prowadzonych odrębnych księgach wieczystych nieruchomości macierzystej. W szczególności należy zwrócić uwagę, że wszystkie zapisy dotyczące własności i praw wydzielonego lokalu muszą być zapisane wyłącznie w księgach wieczystych tego konkretnego lokalu. Natomiast księga wieczysta nieruchomości, z której zostały wydzielone lokale, zawiera zapisy dotyczące sposobu zarządzania wspólną nieruchomością. W przeciwieństwie do tego w księdze wieczystej nieruchomości macierzystej każdy wyodrębniony lokal jest wymieniony według numeru i oznaczenia w księdze wieczystej.

Wpis do księgi wieczystej to kluczowy element regulacji prawnej dotyczącej nieruchomości w Polsce. Księgi wieczyste są rejestrem publicznym, który służy do ustalania stanu prawnego nieruchomości, zapewniając bezpieczeństwo obrotu prawnego oraz ochronę praw właścicieli i użytkowników wieczystych. Prowadzone przez sądy rejonowe, księgi wieczyste składają się z czterech działów, z których każdy zawiera informacje o innych aspektach związanych z nieruchomością. Wpisy do księgi wieczystej mają charakter deklaratywny lub konstytutywny, w zależności od rodzaju prawa, którego dotyczą. W przypadku niektórych praw rzeczowych, takich jak własność czy użytkowanie wieczyste, wpisy mają charakter konstytutywny, co oznacza, że prawo powstaje dopiero w momencie jego wpisania do księgi. Natomiast w przypadku innych praw, takich jak służebności czy hipoteki, wpis ma charakter deklaratywny, potwierdzając jedynie istnienie wcześniej nabytego prawa.

Proces wpisu do księgi wieczystej rozpoczyna się od złożenia wniosku na odpowiednim formularzu. Wniosek ten powinien zawierać dokładne dane dotyczące nieruchomości, jej właściciela lub użytkownika wieczystego, a także szczegóły dotyczące prawa, które ma być wpisane. Do wniosku należy dołączyć niezbędne dokumenty, takie jak akty notarialne, orzeczenia sądowe czy inne dokumenty potwierdzające podstawę wpisu. Opłaty sądowe związane z wpisem są zróżnicowane i zależą od rodzaju prawa, które ma być wpisane, oraz wartości nieruchomości. Po złożeniu wniosku sąd bada jego zgodność z przepisami prawa, a także sprawdza, czy załączone dokumenty są wystarczające do dokonania wpisu. W przypadku braków formalnych wniosek może zostać zwrócony w celu ich uzupełnienia. Gdy sąd uzna, że wniosek spełnia wszystkie wymogi, dokonuje wpisu w księdze wieczystej.

Zasada rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych stanowi jeden z filarów systemu ksiąg wieczystych. Oznacza ona, że osoba, która nabywa nieruchomość w dobrej wierze na podstawie wpisu w księdze wieczystej, jest chroniona przed roszczeniami osób trzecich, nawet jeśli wpis w księdze okaże się niezgodny z rzeczywistym stanem prawnym. Dzięki temu księgi wieczyste pełnią funkcję gwarancyjną, zwiększając pewność obrotu nieruchomościami. Jednocześnie zasada ta znajduje swoje ograniczenia, na przykład w przypadku działania w złej wierze, gdy osoba nabywająca nieruchomość wiedziała lub mogła wiedzieć o niezgodności wpisu z rzeczywistością. Kolejnym istotnym aspektem wpisu do księgi wieczystej jest jego rola w procesach finansowania nieruchomości. Hipoteka, będąca jednym z najczęściej spotykanych obciążeń nieruchomości, powstaje z chwilą jej wpisu do księgi. Dla banków i instytucji finansowych jest to kluczowy mechanizm zabezpieczający udzielane kredyty, co z kolei wpływa na rozwój rynku nieruchomości i możliwość realizacji inwestycji przez osoby prywatne i przedsiębiorców.

Znaczenie wpisu do księgi wieczystej nie ogranicza się jednak tylko do aspektów prawnych i finansowych. Wpisy te mają również istotne znaczenie praktyczne, ponieważ umożliwiają szybkie i jednoznaczne ustalenie stanu prawnego nieruchomości. W przypadku sporów, na przykład dotyczących granic działki, służebności czy uprawnień do korzystania z nieruchomości, księga wieczysta stanowi podstawowy dokument rozstrzygający takie kwestie. Zasada jawności formalnej, która zapewnia dostęp do ksiąg wieczystych dla każdego zainteresowanego, przyczynia się do większej przejrzystości w obrocie nieruchomościami. Jednocześnie jawność materialna ksiąg oznacza, że wpisy dokonane w księdze wieczystej są wiążące, o ile nie zostaną obalone przez odpowiednie orzeczenie sądowe.

Współczesne technologie cyfrowe znacząco ułatwiły dostęp do ksiąg wieczystych oraz proces dokonywania wpisów. Elektroniczne księgi wieczyste, wprowadzone w Polsce na początku XXI wieku, umożliwiają przeglądanie dokumentów za pośrednictwem internetu, co znacznie przyspiesza proces weryfikacji stanu prawnego nieruchomości. Mimo to, procedura wpisu wciąż wymaga spełnienia określonych wymogów formalnych i przedstawienia stosownych dokumentów w formie papierowej lub elektronicznej, co zapewnia jej zgodność z obowiązującymi przepisami prawa.

W kontekście zmian społeczno-gospodarczych i rosnącej liczby transakcji na rynku nieruchomości, znaczenie wpisów do księgi wieczystej będzie nadal rosło. Z jednej strony system ten zapewnia stabilność i bezpieczeństwo prawne, z drugiej jednak wymaga stałego dostosowywania do nowych wyzwań, takich jak rozwój technologii czy zmieniające się potrzeby użytkowników. Wpis do księgi wieczystej pozostaje nie tylko formalnym wymogiem prawnym, ale również istotnym elementem, który wpływa na funkcjonowanie całego rynku nieruchomości.

Formy obrotu nieruchomościami. Umowa sprzedaży lokali

przez
5/5 - (1 vote)

„Prawo obrotu nieruchomościami” napisane przez S. Rudnickiego w Warszawie w 2001 roku. „Gospodarka nieruchomościami” została opublikowana w Warszawie w 2002 roku przez J. Szachułowicza, M. Krassowskiej i A. Łukaszewskiego. Wydanie II Komentarza do ustawy o gospodarce nieruchomościami zostało opublikowane przez G. Bienieka w Zielonej Górze w 2001 roku. Możliwe jest sprzedaż lokali w poszczególnych budynkach lub części budynków. Po tym następuje ustanowienie odrębnej własności nieruchomości sprzedanej. Odrębna własność lokalu kupionego wiąże się również z udziałem we współwłasności nieruchomości wspólnej. Prawidłowe przepisy są przestrzegane podczas sprzedaży nieruchomości. Zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami „ustanowienie odrębnej własności lokali w domach wielomieszkaniowych wchodzących w skład nieruchomości następuje na zasadach określonych w ustawie z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali”.

Trzeba stwierdzić, że jedyną regulacją dotyczącą sposobu sprzedaży lokali są jej przepisy. „Ustawa o własności lokali w ogóle nie zajmuje się umowami zbycia, na podstawie których dochodzi do wyodrębnienia lokalu i przeniesienia jego własności na nabywcę (sprzedażą, zmianą, darowizną itp.)”, jak słusznie podkreślono w poprzedniej literaturze. W rezultacie przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami muszą zastosowanie w przypadku sprzedaży lokali skarbowych lub samorządowych. Nie ma przeszkód, aby ustanowić odrębną własność lokali w budynkach, które są już własnością użytkownika wieczystego. Nie ma wątpliwości, że właściciel nieruchomości budynkowej ma prawo do ustanowienia odrębnej własności lokali. W związku z tym przedmiotem sprzedaży jest zarówno wyodrębniony lokal mieszkalny, jak i lokal o innym przeznaczeniu (art. 2 ust. 1 u. o w. L.). W przypadku, gdy orzeczenie odrębnej własności lub czynność prawna stanowi inaczej, do lokalu mogą przynależeć inne pomieszczenia, w szczególności piwnice lub strych.

Obrót nieruchomościami to proces, w którym dochodzi do zmiany właściciela nieruchomości, w tym lokali mieszkalnych, użytkowych czy innych rodzajów nieruchomości. Obrót tymi nieruchomościami odbywa się w różnorodnych formach, w tym sprzedaży, zamiany, darowizny, najmu, dzierżawy, a także w ramach umowy dożywocia. Jednak najbardziej popularną formą obrotu nieruchomościami jest umowa sprzedaży, która reguluje przeniesienie własności lokalu na inną osobę za określoną kwotę pieniężną.

Umowa sprzedaży lokali jest jednym z najczęściej zawieranych typów umów w obrocie nieruchomościami. Zawierając umowę sprzedaży, sprzedający przenosi własność lokalu na nabywcę, który w zamian zobowiązuje się do zapłaty ceny. Umowa ta jest umową cywilnoprawną, której skutki są związane z przeniesieniem prawa własności, a także z obowiązkiem zapłaty przez nabywcę określonej ceny. Przeniesienie własności nieruchomości, w tym lokalu, nie następuje automatycznie w momencie zawarcia umowy, ale dopiero po dokonaniu określonych czynności prawnych, które obejmują podpisanie umowy w formie aktu notarialnego, wpisanie do księgi wieczystej oraz przekazanie lokalu w posiadanie nowemu właścicielowi.

Umowa sprzedaży lokali mieszkalnych lub użytkowych wymaga szczególnego zachowania formy pisemnej z podpisami obu stron. W przypadku sprzedaży nieruchomości konieczne jest również sporządzenie aktu notarialnego, ponieważ przeniesienie własności nieruchomości, zgodnie z przepisami prawa cywilnego, może odbywać się wyłącznie w tej formie. Akt notarialny stanowi potwierdzenie dokonania transakcji i jest podstawą do dokonania wpisu w księdze wieczystej, co umożliwia uzyskanie pełnych praw własności przez nabywcę. Ponadto, przy sprzedaży nieruchomości, strony umowy muszą zadbać o ustalenie wszystkich istotnych warunków, takich jak cena, sposób płatności, termin przeniesienia własności, a także o sprawdzenie stanu prawnego nieruchomości.

Sprzedaż lokalu wiąże się również z obowiązkiem zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnych, który wynosi 2% od wartości rynkowej nieruchomości. Sprzedający może być także zobowiązany do zwrotu części podatku dochodowego, jeśli nieruchomość była jego własnością krócej niż 5 lat. Nabywca, w zależności od sytuacji, może również potrzebować uzyskać kredyt hipoteczny, co wiąże się z dodatkowymi formalnościami, takimi jak ocena zdolności kredytowej i podpisanie umowy z bankiem.

Dla nabywcy umowa sprzedaży lokalu daje szereg korzyści, w tym możliwość uzyskania pełnych praw własności do lokalu, co daje mu prawo do korzystania z nieruchomości, jej wynajmowania, sprzedaży lub innych form dysponowania nią. Z drugiej strony, sprzedaż nieruchomości wiąże się z obowiązkiem zapłaty ustalonej ceny przez nabywcę oraz możliwością wystąpienia ryzyka związanego z ukrytymi wadami nieruchomości, które nie zostały ujawnione przed transakcją.

W przypadku lokali mieszkalnych, szczególnym przypadkiem sprzedaży może być również sprzedaż lokalu w ramach wspólnoty mieszkaniowej. W takim przypadku, nabywca staje się członkiem wspólnoty i ponosi obowiązki związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej oraz opłatami na rzecz wspólnoty. Sprzedaż lokalu w budynku wielomieszkaniowym może również wiązać się z koniecznością dostosowania warunków umowy do regulacji wewnętrznych wspólnoty, co wpływa na dalsze użytkowanie nieruchomości.

Umowa sprzedaży lokalu stanowi zatem podstawową formę obrotu nieruchomościami, która wiąże się z istotnymi formalnościami, takimi jak akt notarialny, wpis do księgi wieczystej oraz obowiązek zapłaty odpowiednich podatków. Każda transakcja sprzedaży wymaga staranności w ustaleniu warunków, jak i upewnienia się co do stanu prawnego nieruchomości, aby zapewnić bezpieczeństwo zarówno sprzedającemu, jak i nabywcy.

Sposoby ustanowienia odrębnej własności lokali.

przez
5/5 - (1 vote)

Przepisy ustawy o własności lokali w artykułach 7-11 będą miały zastosowanie do ustanowienia odrębnej własności lokali przez spółdzielnie mieszkaniowe. Istnieje wiele różnych sposobów, w jakie może się to zdarzyć [A. Gola i Suchecki, „Najem i własność lokali”, wydawnictwo Prawnicze, warszawa 2001 r.].

W oparciu o artykuł 7 ustawy o własności lokalnej można ustanowić odrębną własność lokalu za pośrednictwem umowy, jednostronnej czynności prawnej właściciela nieruchomości lub orzeczenia sądu znoszącego współwłasność. Umowa musi być zarejestrowana w formie aktu notarialnego, a własność musi zostać wpisana do księgi wieczystej.

Wpis do księgi wieczystej jest konstytutywny, co oznacza, że bez niego nie powstaje odrębna własność lokalu.W oparciu o art. 8 ustawy o własności lokalnej umowa o ustanowienie odrębnej własności lokalu powinna określić rodzaj, położenie, powierzchnię i pomieszczenia przynależne do lokalu, a także wielkość udziałów przypadających właścicielom poszczególnych lokali w nieruchomości wspólnej. W takiej umowie współwłaściciele mogą ustalić, jak zarządzać nieruchomościami wspólnymi. Współpracownicy nieruchomości lub właściciele nieruchomości i nabywcy lokalu mogą zawrzeć taką umowę.

Art. 9 ust. 1 ustawy o własności lokalnej określa dodatkowe sposoby ustanowienia odrębnej własności lokali. Może to wynikać z umowy zobowiązującej właściciela gruntu do budowy domu na tym gruncie, a następnie ustanowienie odrębnej własności lokali po zakończeniu budowy i przeniesienie tego prawa na drugą stronę umowy lub na inną wskazaną w umowie osobę. Aby umowa była ważna, strona podejmująca się budowy musi mieć własność gruntu, na którym ma powstać dom, uzyskać pozwolenie na budowę i mieć roszczenie o własność lokalu i przeniesienie tego prawa w księdze wieczystej.

Na wniosek każdego nabywcy sąd może w trybie postępowania nieprocesowego powierzyć wykonanie umowy innemu wykonawcy na koszt i niebezpieczeństwo właściciela gruntu, jeśli wykonanie umowy jest wadliwe lub sprzeczne z umową. Zgodnie z art. 235 § 1 Prawa Spółdzielczego, przeniesienie przez spółdzielnię na rzecz członków własności przydzielonych domów wraz z prawami do działek wymaga przeprowadzenia rozliczenia kosztów budowy i ostatecznego ustalenia wkładów budowlanych; członkowie wnoszą te wkłady lub ich części, a spółdzielnia przejmuje zobowiązania związane z resztą należności z tytułu wkładów. Poza tym członkowie są zobowiązani do pokrycia kosztów związanych z przeniesieniem własności domu, a także udziału w kosztach likwidacji spółdzielni w przypadku likwidacji spółdzielni [art. 235 § 3 Prawa Spółdzielczego].

Członek spółdzielni ma prawo zakwestionować koszty budowy i bronić się przed roszczeniami spółdzielni, które uważa za niewłaściwe. Członek nie może zostać pozbawiony przysługujących mu uprawnień, pomimo faktu, że pozostali członkowie zaakceptowali koszty te i chcą, aby rozliczenia zostały zakończone jak najszybciej, co prowadzi do likwidacji spółdzielni. Jeśli konflikt interesów jednego członka nie wynika z działań członka na szkodę spółdzielni lub naruszenia zasad współżycia społecznego, nie można go wykluczyć. Członek spółdzielni mieszkaniowej, który otrzymał przydział domu jednorodzinnego, nie może żądać obniżenia kosztów budowy domu, ponieważ część kosztów została wywołana zaniedbaniami członków spółdzielni mieszkaniowej. Członek spółdzielczego zrzeszenia budowy domów jednorodzinnych, po którego stronie wystąpiła przyczyna przedłużającej się likwidacji, jest odpowiedzialny za pokrycie kosztów przedłużającej się likwidacji.

Do kosztów tych należy również wynagrodzenie likwidatora, które odpowiada jego wynagrodzeniu. Po podjęciu uchwały przez właściwy organ i po dokonaniu rozliczeń spółdzielnia mieszkaniowa może przenieść prawo użytkowania wieczystego działki i części budynku na członka, nawet przed zakończeniem budowy. Zgodnie z art. 235 § 2 Prawa Spółdzielczego spadkobiercy członka lub małżonkowie mogą również otrzymać prawo do domu, jeśli prawo do niego przysługuje im obojgu. Wyjątek od zasady, że członkostwo w spółdzielni wiąże się z prawem do domu jednorodzinnego, został zawarty w tym przepisie. Kiedy żaden z małżonków nie ma prawa do własności domu, umowa zawarta na podstawie art. 235 § 2 Prawa Spółdzielczego jest nieważna. Przeniesienie własności domu jednorodzinnego jako części składowej nieruchomości gruntowej wymaga formy aktu notarialnego [art. 158 KC], przy czym wpis w księdze wieczystej ma charakter deklaratywny na zasadach ogólnych. Wspólne urządzenia wodne, kanalizacyjne, ogrzewcze i inne urządzenia podobne stają się współwłasnością właścicieli domów jednorodzinnych, zgodnie z art. 235 § 4 ustawy spółdzielczej.

Art. 11 dotyczy ustanowienia odrębnej własności na mocy orzeczenia sadu, a ust. 1 stanowi, że przepisy dotyczące ustanowienia odrębnej własności lokali w drodze umowy stosuje się również do wyodrębnienia własności lokali na mocy orzeczenia sadu, które znosi współwłasność nieruchomości. Ponadto wskazuje, że sąd może w postanowieniu wstępnym, uznającym obowiązek ustanowienia odrębnej własności lokali za uzasadniony, upoważnić zainteresowanego uczestnika postępowania do ich wykonania – tymczasowo na jego koszt – jeśli uczynienie zadość przesłance samodzielności lokali wymaga wykorzystania robot adaptacyjnych. Sąd może w postanowieniu wstępnym lub oddzielnym wydać odpowiednie nakazy lub zakazy w przypadku przeszkód stawianych przez innych uczestników.