Art. 263 § 1. Kto bez wymaganego zezwolenia wyrabia broń palną albo amunicję lub nią handluje, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.
§ 2. Kto bez wymaganego zezwolenia posiada broń palną lub amunicję, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8.
§ 3. Kto, mając zezwolenie na posiadanie broni palnej lub amunicji, udostępnia lub przekazuje ją osobie nieuprawnionej, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
§ 4. Kto nieumyślnie powoduje utratę broni palnej lub amunicji, która zgodnie z prawem pozostaje w dyspozycji, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Broń palną – kodeks nie podaje jej definicji; w myśl ustawy z 31 stycznia 1961 r. O broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą o broni – może to być broń palna typu wojskowego, broń krótka, myśliwska i sportowa (kulowa lub śrutowa), a także rakietnica. Nie jest natomiast palną broń gazowa.
Warunki, którym musi odpowiadać broń, aby mogła być uznana za palną, jak też jej elementy składowe – określa powołana w tezie 1 ustawa o broni. Nieznaczne, dające się usunąć usterki nie pozbawiają broni tej cechy; decydującym kryterium jest możność wystrzelenia z niej.
Przestępstwo z tego przepisu polega na wyrabianiu lub posiadaniu broni palnej lub amunicji albo handlowaniu nią bez zezwolenia – tego ostatniego nie wymaga jedynie posiadanie broni muzealnej, tj. wyprodukowanej przed 1850 rokiem. Warunki udzielania zezwoleń oraz uprawnione do tego organy określa ustawa o broni.
W myśl art. 4 ust. 1 ustawy, przywołanej w tezie 1, oraz rozporządzeń Ministra Spraw Wewnętrznych z 29 października 1990 r. (Dz. U. Nr 76, poz. 451-453 ze zm.) wolno posiadać broń palną tylko na podstawie pozwolenia komendanta wojewódzkiego Policji.
Karalność posiadania broni palnej i amunicji bez zezwolenia nie jest zależna ani od czasu jej posiadania, ani od tytułu własności. Karalne jest każde jej posiadanie bez wymaganego zezwolenia.
Spenalizowano zarówno posiadanie wykonywane bezpośrednio, jak i za pośrednictwem innej osoby, np. w postaci zgody na umieszczenie jej na własnej posesji.
Pozostaje sporne w doktrynie, czy zabór, którego następstwem jest posiadanie broni, stanowi jedno czy dwa przestępstwa. Przeważa pogląd (podzielany w praktyce), że czyny te są dwoma odrębnymi przestępstwami pozostającymi w zbiegu realnym.
Podsianie bez zezwolenia wiatrówki jest wykroczeniem określonym w art. 27 ustawy o broni. Posiadanie bez zezwolenia broni gazowej stanowi wykroczenie.
Posiadanie broni palnej lub amunicji w rozumieniu tego przepisu jest – według SN – każde władanie nimi, jeżeli tylko towarzyszy sprawcy taki zamiar, nawet bez chęci zatrzymania tych rzeczy na własność.
Przestępstwo przewidziane w art. 263 we wskazanej wyżej postaci jest przestępstwem trwałym, polegającym na utrzymaniu określonego stanu bezprawnego, który rozpoczyna się z chwilą wejścia w posiadanie broni palnej lub amunicji bez wymaganego zezwolenia, a kończy w momencie przekazania tych rzeczy organom ścigania albo innej osobie do całkowitej dyspozycji, bądź też nieodwracalnego ich zniszczenia lub porzucenia.
Łagodniejszą postacią naruszenia przepisów dotyczących broni palnej lub amunicji jest udostępnienie lub przekazanie ich osobie nieuprawnionej, tj. nie mającej na ich posiadanie zezwolenia, które sprawca legalnie posiada, czy np. osobie niepełnoletniej.
Określony w § 4 nowy typ przestępstwa polega na nieumyślnym spowodowaniu utraty broni palnej lub amunicji, które zgodnie z prawem, pozostawały w jego dyspozycji. Powoduje utratę – pozostawia np. w środku lokomocji, gubi.