Przesyłanie na koszt klienta towarów niezamówionych na kego adres domowy (czy adres zakładu pracy) stanowi niedozwoloną ingerencję w sferę prywatności poprzez naruszenie prawa adresata do „miru domowego” i nietykalności mieszkania.[1]
Ewa Nowińska spostrzega, iż ta forma nieuczciwej konkurencji polega na stworzeniu sytuacji, w której adresat poddany zostaje określonemu przymusowi, który może polegać na:[2]
- ponoszeniu przez niego trudów lub kosztów odesłania przesyłki,
- wywołaniu u niego przekonania, iż towar zobowiązany jest przyjąć i zań zapłacić.
Jak podkreśla Ryszard Skubisz – nieuczciwości tego zachowania nie zmienia fakt dołączenia do przesyłki informacji, iż adresat może ją odesłać wysyłającemu na jego koszt [3].
Należy nadmienić, iż regulacja polskiej ustawy w pełni odpowiada dyrektywie Parlamentu i Rady UE nr 97/7AVE z 20.5.1997 r. o ochronie konsumentów w umowach zawieranych na odległość110. „Zawiera ona zakaz stosowania techniki promocyjnej polegającej na dostarczaniu za opłatą nie zamówionego towaru lub usługi (pkt 16 preambuły oraz art. 8 a linea 1). Dyrektywa przyjmuje, że w przypadku dostaw nie zamówionych konsument jest zwolniony od jakichkolwiek płatności, przy czym milczenie konsumenta nie oznacza jego zgody (art. 8 a linea 2)”[4] [5].
[1] E. Nowińska, Zwalczanie nieuczciwej reklamy. Zagadnienia cywilno-prawne, Kraków 2002, s. 151
[2] R. Skubisz [w:] J. Szwaja (red.), Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2013, s. 479
[3] Dz.Urz. WE nr L 144 z 4/06/1997; polskie tłum. z komentarzem E. Łętowskiej, KPP 1998, z. 4, s. 731 i nast.
[4] R. Skubisz [w:] J. Szwaja (red.), Ustawa…, op. cit.s. 479
[5] E. Nowińska, Zwalczanie…, op. cit. s. 152